+

http://www.allshares.ge/download.php?id=13ABD3F424

ფილმი მამა გაბრიელზე

სულის უკვდავება

ეძღვნება ყველას ვისაც მამა გაბრიელი უყვარს!

მამა გაბრიელის ლოცვით უფალო იესო ქრისტე ღმერთო ჩვენო შეგვიწყალენ ჩვენ!

მამა გაბრიელის ლოცვით მომხდარი მომხდარი უდიდესი სასწაული ეს ამბავი 2008 წელს მოხდა ადამიანს რომელსაც ჰქონდა განგრენა მამა გაბრიელის ზეთის წასმის შემდეგ განიკურნა,ამ ვიდეოში ნაჩვენებია თუ როგორი რთული ფორმის განგრენა ჰქონდა

http://bin.ge/file/110248/video-zu-ci.avi.html

ამ ვიდეოში კი ზეთის წასმის შემდეგ როგორ გამოჯამრთელდა

მამა გაბრიელის ლოცვით უფალო იესო ქრისტე ღმერთო ჩვენო შეგვიწყალენ ჩვენ!

გაბრიელს ახალგაზრდობიდან ვიცნობდი. ის ჩემზე 4 წლითა და 4 დღით იყო უფროსი. ძალიან უყვარდა სამშობლო და ქართველი ადამიანი. ძალიან მამაცი და ვაჟკაცური სული ჰქონდა. დევნა, შევიწროება და შეურაცხყოფა მისი ცხოვრების თანამგზავრი იყო. ყოველივეს უდრტვინველად იტანდა და ითმენდა, თუმცა შეეძლო, არც მოეთმინა. სულში ის არავის დაუმარცხებია!.. არც ადამიანებს, არც ბოროტებს. მას არავინ მორევია!.. თუ სიბრძნით წაიკითხავთ, წმ. წერილებში არის გაბრიელზე მინიშნება. ის ძალიან ძველი სულია. მასზე არის ცნობები `ვეფხისტყაოსანში~, თუმცა მის წამკითხავს, გარდა სიბრძნისა, სულიერი ხედვაც სჭირდება..
გაბრიელი ძალიან დიდი სალოსური ძალის და სიწმინდის მატარებელი პიროვნება იყო. ამავე დროს უკიდურესად თავმდაბალი, კეთილი და ღმრთისმოშიში, ძალიან მგრძნობიარე; ტკივილით განიცდიდა ადამიანების უბედურებასა და მწუხარებას. შეიძლება ითქვას, სხვებისთვის ცხოვრობდა. თუმცა პირადი ცხოვრება მწუხარებით აღსავსე ჰქონდა, იყო ხუმრობის `დიდი მაესტრო~, შეეძლო უკიდურესად სასოწარკვეთილი ადამიანის გახარება. მოკლედ - დიდი იყო ძალიან. ის ბოლოჟამის წმიდანთა გვირგვინია. დღეს ბევრს წერენ მასზე, მაგრამ ეს რას ეყოფა?!.. გაბრიელის ყოველი დღე, ყოველი ნაბიჯი, სიტყვა და ლოცვა სასწაული იყო, სალოსების `ბელადი~ იყო (იცინის). მის მიერ გაწეული შრომის შეფასება შეუძლებელია ჩვეულებრივი ადამიანის გონებისათვის, იმდენად დაფარული და გაუგებარი იყო გაბრიელის ღვაწლი! ხშირად თავადაც ხუმრობით იტყოდა: `სალოსების მეფეც კი ვერ მიგებსო~ –ანდრიაზე ამბობდა.
გაბრიელთან ძაან ახლოს ვიყავი სულიერად. ძმას მეძახდა. საერთოდ, ადამიანებს `მოყვასოთი~ მიმართავდა უმეტესწილად. გაბრიელის `დამუშავება~ უცდიათ ეკლესიის იერარქებს, სამღვდელოებას, მონაზვნებს და ერისკაცებსაც კი. უსამართლობას ვერ იტანდა. კომპარტიასთან როგორც იყო, ეს გეცოდინებათ. `საქმეზე~ ბევრჯერ ვყოფილვარ მასთან ერთად (იცინის). აი, იმ ცნობილ `პარადზეც~ მასთან ვიყავი. ასანთი მე მივაწოდე. მაშინ მღვდელი არც ვიყავი... მე არ გამომაჩინა, თუმცა, კგბ-ს რა გამორჩებოდა!... ნამდვილი გმირობა იყო. ადამიანური ხედვით უეჭველი სიკვდილი იყო, მაგრამ სულით მას ყველაფერი გათვლილი ჰქონდა!... `ბისმარკი რას გამიძლებდა მეო~_ იტყოდა.
კომუნისტების შიში ხალხში მხოლოდ ბოლშევიკების ტერორით არ დანერგილა. თვითონ ეს სისტემა და მისი თავადი _ ლენინი _ მსოფლიო ისტორიაში ცნობილ ყველა ანტიქრისტეზე დიდი იყო. ამ ბოროტი ძალით იყო მოცული მთელი სისტემა, და სისტემა კი ამ შიშს აფრქვევდა ხალხის მასებზე, ისე, რომ ადამიანებს არც კი ესმოდათ, თუ რატომ ეშინოდათ ამ ზომამდე.
ხალხს ეშინოდა დაპატიმრების, სიკვდილით დასჯის, ეშინოდათ გამვლელების, მეზობლების და ა.შ., ხმის გაღებას ვინ გაბედავდა. კომუნისტების გარეშე დილით ჩიტებიც ვერ ბედავდა გალობას (იცინის). ეკლესია დამორჩილებულ და გაჭირვებულ ყოფაში იყო და ასეთ დროს ამ დიდ ძალასთან ბრძოლას მხოლოდ დიდი ძალის მფლობელი თუ გაბედავდა, ბაბუა!!!
განა ერთი და ორი იყო საქართველოში მართალი და კეთილი ადამიანი, რომელსაც სძულდა ბოროტის ეს ხელისუფლება, მაგრამ ძალა არ ჰყოფნიდათ, ბევრი დახვრიტეს, ბევრი დაიჭირეს, ბევრი გააგიჟეს. ბევრი დაიმორჩილეს და დაიყოლიეს.
ასე რომ, 1965 წელს Gგაბრიელ ბერის მიერ კომუნისტური რეჟიმის მიმართ ეს პროტესტი მოითხოვდა უდიდეს სულიერ ძალას. ამას ვერანაირი ადამიანური ძალა ვერ შეძლებდა. გაბრიელმა ჯერ სულით დაარტყა ბოროტების თავს, დაამარცხა ის და მერე წაუკიდა ცეცხლი ლენინის სურათს.
აწ მომავალმა ანტიქრისტემ იცის, რომ მას ვერსად ვერ გაუძლებენ. ვერც ერთი ერი და სახელმწიფო მას სულში დარტყმას ვერ მიაყენებს, გარდა ს ა ქ ა რ თ ვ ე ლ ო ს ი. იმ დროს ჩვენში იქნება ის დიდი ძალა, რომელიც მას არ გააბატონებს საქართველოში. ეს ძალა კი ჩვენთან გამოჩნდება მაშინ, როდესაც ანტიქრისტე გამოჩნდება მსოფლიო არენაზე. იცის რა ანტიქრისტემ ყოველივე ეს, წინასწარ ცდილობდა და ცდილობს დღესაც საქართველოს განადგურებას. მაგრამ, ვერ ჩაუვა ფეხები (იცინის)! საქართველოში მას ქრისტე დახვდება, ბაბუა!!! როგორ და რანაირად, ამაზე თითონ იმტვრიოს თავი!..
...ჰო, კომუნისტები იმდენად გაოგნებული იყვნენ, რომ დახვრეტითაც ვერ დახვრიტეს გაბრიელი და მოხერხებული გამოსავალი იპოვეს _ გაბრიელი შეურაცხადად გამოაცხადეს.
ეს ამბავი მაშინ მთელმა მსოფლიომ გაიგო. თუნდაც ის ფაქტი, რომ გაბრიელ ბერი ვერ დახვრიტეს, არ მეტყველებს იმაზე, რომ ისინი ვერ მოერივნენ მას?! გაბრიელი კი არ შეიბრალეს _ ვერ დახვრიტეს!..
გაბრიელი სალოსობით ფარავდა დიდ ძალას. იმდენად ინიღბებოდა, რომ შესძლო, თვით შევარდნაძე დაეჯერებინა მის `სიგიჟეში~. შევარდნაძე შემთხვევით არ მიხსენებია. მას სულიერი ხედვა ჰქონდა. ესმოდა, რომ ვიღაც უშლიდა ხელს და მომავალშიც შეუშლიდა მისი ბოროტი მიზნების განხორციელებაში.
შევარდნაძემ ანგრია, ჰყიდა, კატასტროფის პირამდე მიიყვანა საქართველო, მაგრამ მის მ თ ა ვ ა რ მ ი ზ ა ნ ს მაინც ვერ მიაღწია!.. შ ე ვ ა რ დ ნ აძ ე ამ უბედურებებით ა ნ ტ ი ქ რ ი ს ტ ე ს თ ვ ი ს ამზადებდა საქართველოს,
გ ა ბ რ ი ე ლ ი კ ი - ქ რ ი ს ტ ე ს თ ვ ის. შევარდნაძე უბრალო მოვლენა არ იყო, ის არ იყო მხოლოდ მოხერხებული და ცბიერი პოლიტიკოსი, რომელმაც მსოფლიო პოლიტიკის სათავეებში შეაღწია. არა, ბაბუა, ის სულით _ `წითელი გველეშაპი~ იყო, რომელიც აწ მომავალი ანტიქრისტეს 70-80% ძალას ფლობდა. ის ებრძოდა გაბრიელს და სხვა წმინდა დაფარულ ბერებს. ახლა, რომ ჰკითხო, ჩვეული ცინიზმით გეტყვის:
_ `რა ძალა, რა გაბრიელი, რა საქმე მქონდა მასთანო!~
მაგრამ რა ძალაც ჰქონდა, კარგად იციან წმიდანებმა. მისი გათრევა წმიდანების ბრძოლის შედეგია, ვამბობ სულიერად, ხილულად კი რაც მოხდა, ქვეყანამ იცის. ი ს დ ა მ ა რ ც ხ დ ა! დამარცხებაში არ იგულისხმება ფიზიკური ლიკვიდაცია, ან თუნდაც ხელისუფლებაზე კონტროლის დაკარგვა. ის დამარცხდა ს უ ლ ი ე რ ა დ, რაც ხილულად არ სჩანს.
თქვენ წარმოიდგინეთ, შევარდნაძის მმართველობის წლებში, ქართველმა ხალხმა სულიერად გაუძლო ანტიქრისტეს, ვიმეორებ, 70-80% ძალის წნეხს. ეს ის ძალაა, რომელსაც 20-30% ძალის დამატებით დედამიწის 6 მილიარდი ადამიანის დამორჩილება და წახდენა სძალუძს!... თქვენ წარმოიდგინეთ, ჩვენ, სულ 3 მილიონმა ქართველმა, გავუძელით. და გავუძელით იმ დაფარული დიდი წმიდანების წყალობით, რომელთა უმეტესობის ვინაობა ხალხმა არც კი იცის.
. გაბრიელს ბრძოლა არასოდეს შეუწყვეტია, მან გაიმარჯვა!!! ის ახლაც გვეხმარება ჩვენ...
ხსენებული `პარადიდან~ დიდი ხნის შემდეგ, გაბრიელი რუსთაველზე შემხვდა. უკვე სასულიერო პირი ვიყავი და მითხრა:
_ გიორგი, მოვაწყოთ კიდევ ერთი `შტუკა?~
_ დოუშვათ პურ-მარილი-მეთქი – ვუპასუხე მე.
ეს ჩემგან თანხმობის `პაროლი~ იყო (იცინის). ერთი კვირის შემდეგ მიბარებს პატრიარქი დავითი (დევდარიანი) და მეუბნება:
_ გიორგი, თბილისიდან უნდა წახვიდე, თორემ ან შენ დაგიჭირავენ, ან მეო. კეთილი და თავმდაბალი იყო პატრიარქი, თან მე შვილივით ვუყვარდი. ჰოდა, მეც ვკითხე პატრიარქს:
_ რაშია საქმე, უწმინდესო?
_ საქმე იმაშია, რომ ეგ მთავრობა ვერ აგიტანთ შენ და გაბრიელს ერთად და მეც გადამიყოლიებთო!
მე წამოვედი დასავლეთში, მარა `შტუკებს~ მაინც ვაწყობდით გაბრიელთან ერთად.
Aარის ხილული იერარქია და არის უხილავი იერარქია.გაიხსენონ იერარქებმა რა მოსდიოდათ სულში გაბრიელთან შეხვედრისას!თუ გრძნობდნენ იმას,რომ ხარისხის გამო უპირატესობას ინარჩუნებდნენ?!ვერა,ბიძია!... გაბრიელი ძალაში ხილული იერარქიით კი არ იყო,ის პირდაპირ ღმერთით იყო ძალაში!
გაბრიელ ბერს ხშირად უთქვამს:,,როგორ, მე ვიცოდე,რომ ბოროტი მირტყამს მარცხენა ლოყაში და მე მას მარჯვენა მივუშვირო? Mმარჯვენას მივუშვერ კი არა ისეთს ვგლიჯავ ყბას ჩამოვუღებ!”

პასუხი: რა გითხრათ, თუ იცით: მიწიერ ადამიანს წმიდანის არ ესმის!... შეიძლება დიდი ცოდნაც გაგაჩნდეს და დიდი კაციც იყო, მაგრამ წმიდანი ვერ იცნო. ანგელოზი და ეშმაკი ვერ გაარჩიო. ამპარტავანი სულისა და ცოდვით ამღვრეული თვალების მქონე ადამიანს შეუძლია, წმიდანი იცნოს?! ან წმიდანი გაეხსნება მას?!... ასეთი ადამიანები ყველაფერს ცოდვილად ხედავენ და აწყობთ კიდეც, ყველა მათნაირი რომ იყოს!..
წმიდანი რომ იცნო, მისი ჯიშის უნდა იყო!... თავმდაბალი, სიწმინდის მოშურნე და სულიერი მადლის მატარებელი, ამაშია აუცილებლობა!...
თუ ადამიანს მადლი არა აქვს, ის ადამიანი სულიერად მკვდარია. ჯერ კიდევ წმ.სერაფიმ საროველი გვასწავლიდა: `ადამიანის მიწიერი ცხოვრების არსი, მის მიერ სულიწმინდის მადლის მოხვეჭაშიაო!~ და ეს მდგომარეობა, მერწმუნეთ, ტანჯვის, დაუღალავი შრომის, საღმრთო განათლებისა და წმინდა მასწავლებლების გარეშე არ მიიღწევა. თითოეული მოწოდებული ადამიანის სულის ამ მდგომარეობამდე მიყვანა ეკლესიის წმინდა მოვალეობაა. სხვა რომ სულის ამ საფეხურზე აიყვანო – თავად უნდა იყო წმიდანი!..
გაბრიელ ბერი სულიწმიდის ჭურჭელი იყო. ის ღმრთის გამოვლინების იმდენად განსაკუთრებული მოვლენაა, რომ ბოლომდე ამოუცნობი რჩება არათუ ჩვეულებრივი ადამიანების გონებისათვის, არამედ დღეს მოქმედი თანამედროვე წმიდანებისთვისაც!.. ამიტომ გასაკვირი არც უნდა იყოს ის, რომ დღესაც გრძელდება ჭეშმარიტების მოძულე ძალების მიერ გაბრიელის დევნა, თუმცა სხვა ფორმით და სხვა შინაარსით. ის ღმრთის რჩეული იყო და ღმრთის შერაცხული. სხვა საკითხია მისი ამქვეყნიური კანონიზაცია. მას გარკვეული წესები აქვს და ვფიქრობ, რომ ეს დღეც არ არის შორს.

კითხვა: მამა გიორგი, ერთმა მოძღვარმა გვითხრა, რომ მამა გაბრიელი არ არის წმიდანიო, რადგან მასზე არ დაწერილა არც ტროპარი და არც კონდაკიო.

პასუხი: მე ვერ გავიგე, რატომ გიხსენათ მან ტროპარ-კონდაკი?! განა ტროპარ-კონდაკი აქცევს კაცს წმიდანად?! ან კიდევ, ტროპარ-კონდაკი როგორ დაიწერებოდა ჯერ, როცა ეკლესიას ოფიციალურად არ შეურაცხავს გაბრიელი წმიდანად! მე არ ვიცი, რას ფიქრობს ის მოძღვარი გაბრიელზე, მარა ჩემს აზრს გეტყვით _ გაბრიელი უდიდესი წმიდანია ღმერთის წინაშე, ის ღმრთისგან არის წმიდანი და ვინ და როდის დაწერს მასზე ტროპარს, ამას ჩემთვის არა აქვს არსებითი მნიშვნელობა! თუ გწამთ გაბრიელი, ევედრეთ მას და ნახავთ, თუ შეუშლის ხელს გაბრიელს თქვენს შეწევნაში ის, რომ მასზე ტროპარ-კონდაკის დაწერა ჯერ არ გადაუწყვეტიათ ზერელე და ურწმუნო ადამიანებს!..
... წმიდანს თუ უნდა, დალევს და თუ უნდა, გიჟადაც მოგაჩვენებს თავს... ისე, მამა გაბრიელს რომ დევნიდნენ კომუნისტები და ტაძარში არ აყენებდნენ, მაშინ ბევრი ცეკას რეკომენდაციით ინიშნებოდა სასულიერო იერარქად!... როცა მამა გაბრიელი ამხელდა და ებრძოდა უღვთო ხელისუფლებას, მაშინ ბევრი სასულიერო პირი ხოტბას ასხამდა კომპარტიას და მისი დღეგრძელობისთვის ლოცულობდა!.. იმ დროს, როცა მამა გაბრიელმა საქვეყნოდ ცეცხლი წაუკიდა ლენინის სურათს, საეკლესიო კალენდრებში ლენინის დაბადების დღე და საქართველოს გასაბჭოების თარიღი ჰქონდათ იერარქებს შეტანილი ხელისუფლების შიშით!... თუ არ გჯერათ, ჩაიხედეთ კალენდრებში. Dდა კიდევ, როცა მშიერი მამა გაბრიელი ღამეებს სასაფლაოებზე ათევდა, ბევრი სასულიერო პირი კომპარტიის ნადიმებზე ასეტრინის ხინკალს მიირთმევდა დიდ მარხვაში!... ეს ყველაფერი ახსოვს ხალხს და ისიც ახსოვს _ შევარდნაძე რომ ჩამოჰყავდათ მოსკოვიდან, ბევრი სასულიერო პირი სიხარულს ვერ მალავდა თავის „ქადაგებაში“ _ ახლა გვეშველება, უფლის ნება აღსრულდებაო... მაგრამ, როცა შევარდნაძე ხალხმა მოიცილა, იგივე პირნი პირველები ულოცავდნენ ერსა და ახალ ხელისუფლებას „ბოროტისგან“ განთავისუფლებას!... ეს ჩვენც გვახსოვს, ოღონდ ძალით ვივიწყებთ!.. ღმერთი მაინც მოჰკითხავს ყველას თავისას.

პასუხი: ეს ორი მოთავე ქართულ წმიდა ეკლესიას სულ ჰყავდა!... პ ი რ ვ ე ლ ი მოთავე არის, როგორც წაიკითხეთ _ ხილული, ბრწყინვალე თავი ეკლესიისა, ანუ პ ა ტ რ ი ა რ ქ ი, ხოლო მ ე ო რ ე მოთავე ეკლესიისა არის ანუ წ მ ი დ ა ნ ი _ ღვთისაგან ნაკურთხი ს ხ ი ვ ი ე კ ლ ე ს ი ი ს ა, რომლის უხილავ-სულიერ დანიშნულებაში, ბოლო საუკუნეებში, შედის ასევე მოძღვართ-მოძღვრობა!...
ქართული ეკლესიის ხილულ მოთავეს უკვე 30 წელია წარმოადგენს მისი უწმინდესობა – ი ლ ი ა II, ხოლო მეორე, დაფარული მოთავე _ მოძღვართ მოძღვარი, მთელი 40 წლის მანძილზე გახლდათ დიდი გ ა ბ რ ი ე ლ ბ ე რ ი. მისი სხეულიდან გასვლის შემდგომაც, საქართველოს ჰყავს წმიდა ეკლესიის ეს მეორე მოთავე ანუ ღვთისაგან კურთხეული სხივი ეკლესიისა ანუ მოძღვართ-მოძღვარი და უწყვეტად ეყოლება ის ქრისტეს მაცხოვრის მეორედ მოსვლამდის!..
გამიხარდა თქვენი შეკითხვა. ვხედავ, ქართველები ისევ ვუბრუნდაბით ჭეშმარიტ სულიერ ხედვას. მე შემიძლია დაგისახელოთ საქართველოს ეკლესიის დღევანდელი `ღვთივკურთხეული სხივი~, მაგრამ ის ქართველმა ერმა თავად უნდა აღმოაჩინოს სულიერი სრულყოფილების გზით. სამწუხაროდ დიდი გაბრიელ ბერი ვერ იცნო ერმა რწმენისა და სულიერი განათლების სიმწირის გამო.

კითხვა: მამა გიორგი, თქვენ თუ იცნობთ გაბრიელ ბერის სულიერ შვილს და მოწაფეს, მამა ნიკოლოზს? Dდა რა აზრის ხართ მასზე. ბევრი ამბობს, რომ მამა გაბრიელს მოწაფე არ ჰყოლია და მემკვიდრედაც არავინ დაუტოვებია.
პასუხი: ვიცნობ მას! ღა რა აზრის უნდა ვიყო უდიდესი წმიდა ბერის გაზრდილზე. ის ნამდვილია და ყველა ნამდვილი საქართველოში და არა მარტო საქართველოში, ელოდება მის გამოჩენას. მისი დევნა თქვენ ნუ გიკვირთ. დევნა ნამდვილების ხვედრია!. . . ნუ ნერვიულობთ ნიკოლოზი უკვე ფორმაშია!(იცინის). ,,უყურე ღმერთსა, რა უყოს მტერსა!” ეს გამოთქმა ძალიან მიყვარს, მაშინ ჩემი ანგელოზი ამ სიტყვებით მამხნევებდა.

პასუხი: Gგაბრიელ ბერი კი იყო სალოსი, მაგრამ ეს სიტყვები სალოსობით არ არის ნათქვამი! ამ სიტყვებს სალოსებიც ვერ გაბედავენ! რადგან ეს ღმერთის სიტყვებია!... გაბრიელით კი მართლა ლაპარაკობდა მ ა მ ა ღ მ ე რ თ ი !
ბევრი რამის გაგებას ითხოვთ!.. უმჯობესი იქნება საკუთარი გულისთქმების მიყურადება და გარჩევა ისწავლოთ! დიდი ცოდნაც ვერას გიშველით, თუ საკუთარი თავის შეცნობასა და განწმედას არ ეცდებით! ს ა ნ ა მ ვ ნ ე ბ ე ბ ი გ ა ქ ვ თ, ღ მ ე რ თ ი დ ი დ ც ო დ ნ ა ს ა რ გ ა გ ი ხ ს ნ ი თ! ეს იცოდეთ! გაბრიელის სიტყვებს კი ნუ ჩაკირკიტებთ, არამედ ეცადეთ, სულ ცოტათი მაინც მიჰბაძოთ მას ღმერთისა და სამშობლოს სიყვარულში! მე ვატყობ, რომ დღეს ბევრს `აუწევია~ თავი, აქაოდა გაბრიელ ბერს ვიცნობდითო. მის კელიაში ნამყოფი ვართო და მისი მოწოდებული პური გვიჭამიაო, ან კიდევ გაბრიელს რაღაცით ვემსახურეთო, ან კიდევ გაბრიელს `ვიცავთო!..~ არ გარგებთ, ბაბუა, ასეთი მიდგომა!.. რომ იძახით: გაბრიელ ბერს ვიცნობდითო, მე გეუბნებით _ ვერ იცნობდით!.. თქვენ გაბრიელს იმდენად ხედავდით, რამდენადაც თქვენი გონებისთვის იყო შესაძლებელი. გაბრიელი კი გაცილებით დიდი იყო თქვენს წარმოსახვაზე. რომ იძახით: პური გვაჭამაო... მე გეკითხებით, მაგ შავ პურთან, მან მადლიც რომ `გაჭამათ~, მას რა უყავით?!, როგორ დააფასეთ მისი შრომა?!. გაამრავლეთ ტალანტი, თუ მიწაში დაფლეთ!.. თავი მოგწონთ: _ `გაბრიელს ვემსახურეთო~. გაბრიელს არავისი `მსახურება~ არ სჭირდებოდა. პირიქით, ის მთელი არსებით ემსახურა საქართველოს! ან კიდევ რა ჭირს გაბრიელს `დასაცავი?!~ ან ვინ შეძლოს მისი დაცვა?! მისი არ ესმოდათ, და არც დღეს ესმით!.. ეს რა გაბრიელის ბრალია!.. თვითონ იქნებიან დასაცავი ღმრთის წინაშე!...
გაბრიელის შრომას მაშინ დააფასებთ, თუ ოდნავ მაინც ისწავლით ს ი ნ ა ნ უ ლ ს, თ ა ვ მ დ ა ბ ლ ო ბ ა ს და ს ი ყ ვ ა რ უ ლ ს! მაშინ გაახარებთ მას! ჯერ-ჯერობით, ეს არ გეტყობათ! არ გეწყინოთ.

მამა გაბრიელზე გაგონილი მქონდა, რომ პირველ მაისს ლენინის სურათი დაწვა და შინადანად ყოველთვის მშურადა მისი, ძლიერ ადამიანად მიმაჩნდა. სამწუხაროდ, მასთან ღრმა და სერიოზული ურთიერთობა არ მქონდა.
ერთხელ მახსოვს, მეჩხუბა. მარცხენა ხელი და ფეხი მტკიოდა და სამთავროს დედათა მონასტერში მონაზონი ტატიანა საგანგებო ლოცვებს მიკითხავდა. ერთ დღეს მივედი დედა ტატიანასთან, ძალიან მეჩქარებოდა, პატრიარქს უნდა შევხვედროდი, მამა გაბრიელმა კი თავის სენაკში შემიპატიჟა. მე მოვუბოდიშე. მან დაჟინებით მთხოვა, უნდა შემოხვიდეო, მაგრამ ისევ უარი რომ ვუთხარი დამიწყო ყვირილი, სიყვარული სადა გაქვსო. ამიტეხა აყალმაყალი. გამოვეპარე და წამოვედი, მართლა პატრიარქს უნდა შევხვედროდი, მაგრამ სამწუხაროდ, მე მას ვერ შევხვდი.
მამა გაბრიელს იქნებ რაიმე სერიოზული უნდოდა ეთქვა, მომავალში როგორ მეცხოვრა, დავერიგებინე, მე კი ამის საშუალება არ მივეცი.
სამაგიეროდ, გარდაცვალების შემდეგ გვაქვს კონტაქტი. ფაქტობრივად, რასაც ვთხოვთ გვისრულდება. როცა ძალიან გაგვიჭირდება ხოლმე პანაშვიდს ვუხდით და ისიც არ აყოვნებს შეწევნას.
ერთი უნუკალური შემთხვევა გვქონადა: ვიყიდეთ დიდი მანქანა, სატვირთო, ხუთი ათას ხუთასი დოლარი მივეცით. ორი წლის მანძილზე ვერც გამოვიყენეთ და ვერც გავყიდეთ. წავედით სამთავროში მე, მამა გაბრიელი, მამა იაკობი და ბერი გაბრიელის საფლავზე პანაშვიდი გადავიხადეთ. დამთავრებისთანავე დამირეკეს და მეუბნებიან: მეუფე, თქვენს მანქანაში ათი ათასი დოლარი რომ მოგცეთ, მოგვყიდითო?
ეს შეიძლება ძნელი გასაგები იყოს სხვისთვის, მაგრამ ჩემთვის ნათელია, რომ მამა გაბრიელმა გაგვიმართა ხელი.
კიდევ იყო ასეთი უნიკალური შემთხვევა: ჩვენი სულიერი ძმა საგადასახადოში მუშაობს. ერთხელ დამირაკა და მითხრა: მეუფე, ვიღუპები, პრობლემები გვაქვს, მოლიონი ლარი გვაკლია გეგმაზე და თუ ვერ შევასრულებთ, სამსახურს ვკარგავთო. ვკითხე: მამა გაბრიელს თუ იცნობდი-მეთქი. მიპასუხა: როგორ არა, ერთხელ საქეიფოდ მივდიოდით და რომ ნახა თევზი მიგვქონდა, გვითხრა: რა კარგია, იქნებ ცოტა მეც დამიტოვოთო. მას შემდეგ ხშირად მივდიოდით მასთანო. მე მათ ვურჩიე, ეთხოვათ მამა გაბრიელისთვის დახმარება.
ბერის საფლავზე პანაშვიდს რომ იხდიდნენ, ბევრჯერ დაურეკეს სამსახურიდან. პანაშვიდის მსვლელობისას იძულებული იყვნენ გაეთიშათ ტელეფონი. როცა დამთავრდა, თანამშრომლებმა განსაცვიფრებელი ამბავი შეატყობინეს: კაცი მოვიდა და ამბობს: შემიძლია მილიონი ლარი ჩაგირიცხოთ დღესვეო. ამ სასწაულის შემდეგ ყოველ გავლა-გამოვლაზე ბერი გაბრიელის საფლავზე სულ სანთელს ვანთებთ და პანაშვიდებს ვუხდითო.
ბევრი განკურნებები ხდება მამა გაბრიელის საფლავზე. ხშირად სულიერ საკითხებშიც, როცა მილოცია, სულ სხვანაირი გზა გახსნილა. ეს იმას ნიშნავს, რომ ეს ადამიანი წმინდანია. ჩვენდა სამწუხაროდ, ხალხმა არ იცის, რა არის სალოსობა, სალოსს ყველა ვერ გაუგებს, თუ სარწმუნოება გაქვს, მის ნათქვამს მიხვდები.
ერთი ასეთი შემთხვევა იყო: დიდი მარხვა დაიწყო. გამოვიდა წინამძღვარი ეკლესიის წინ, დიდი ძეხვი გამოიტანა და დაიწყო ჭამა. ხალხი შეცბუნდა; ზოგმა მიაფურთხა, ზოგმა პირჯვარი გადაიწერა. ორი ბერი უყურებდა, რომლებიც მიხვდნენ, რომ ამ საქციელს რაღაც მიზანი აქვს და ჰკითხეს: რატომ გააკეთე ესო. მან უპასუხა: ზედმეტი ტვირთი მოვაშორე ჩვენს ეკლესიას. ვინც განმკითხველია და ფარისეველი, ყველა წავიდა, ნორმალურმა ადამიანებმა პირჯვარი გადაიწერეს, ღმერთო, იმასაც უშველე და ჩვენცო და შევიდნენ ეკლესიაში.სალოსობა სწორედ ის არის, ვერავინ გაიგოს, რომ სალოსი ხარ.
ფაქტია, რომ მამა გაბრიელი სასუფეველშია. ამდენ სასწაულებს ახდენს. ადამიანს რომ პანაშვიდს გადაუხდი და გამოგეხმარება, სურვილი აგისრულდება, ეს ნიშნავს, რომ ის ღმერთთანაა, შეუძლია უფალს სთხოვოს და დაგეხმაროს მისი შეწევნით.
ჯერჯერობით ბერი გაბრიელის წმინდანად Dშერაცხვაზე არ არის ლაპარაკი, მაგრამ ფაქტია, რომ ადამიანთაგან შეუძლებელი, ღვთის შემწეობით, ბერი გაბრიელისთვის შესაძლებელია. ზოგს პანაშვიდს რომ ვუხდი, ტრაგედიები ხდება. ბებიაჩემს კი, რომელიც 27 წლის დაქვრივდა, სამი შვილი გაზარდა და მარხვას ინახავდა, ეზიარებოდა, რამდენი პანაშვიდიც გადავუხადე, ღვთის შეწევნით ხან ბიბლია მაჩუქეს,ხან ჯვარი იერუსალიმიდან ჩამოტანილი. ის იმას ნიშნავს, რომ ბებიაჩემი სასუფეველშია. მით უმეტეს რაოდენ მეტია ბერი გაბრიელი, რომელიც ასეთ სასწაულებს ახდენს იმ სამყაროდან: ეს თუ ადამიანს არ ესმის, რა ეკლესიაზე, რა საიქიო ცხოვრებაზე და რა სულის ცხონებაზეა ლაპარაკი.
საჭიროა ასკეტური ცხოვერბა და ყოველდღიური მეტანიები. როდესაც ადამიანი ასკეტობს, სარწმუნოებაში ღრმავდება. შენ თუ არ ხარ მზად, არც შეგისრულდება თხოვნა, რომ სიხარბეში ჩავარდე. ადამიანს ის კი არ უხარია, რომ ღმერთია ცაში, არამედ ის, რომ მანქანა აჩუქეს. გახსოვთ, ალბათ უფალთან რომ მივიდნენ უთხრეს, ეშმაკები გვემორჩილებოდნენო. უფალმა უპასუხა: ის კი ნუ გიხარიათ, რომ ეშმაკები გემორჩილებიან, ის გიხაროდეთ, რომ სასუფეველშია თქვენი სახელები დაწერილიო.
მე სიცოცხლეში შეიძლება პატივი არ მიცია მამა გაბრიელისთვის, მაგრამ ვამბობ და ვცდილობ, რომ ახლა მივაგო პატივი და რაღაც გავაკეთო.
იერუსალიმში რომ ჩაიტანეს მამა გაბრიელის უბრალო სურათი, ბერძნებმა თქვეს, ეს სურათი დაგვიტოვეთ, ეს კაცი სასუფეველშია, წმიდანიაო. თვითონ ის ფაქტი, რომ ლენინის სურათი დაწვა, მაშინ როცა კომუნისტები ზეობდნენ, მოწამეობის ტოლფასია. ეს მოწმობს, რომ უფალს ჰყავს ბევრი შვილი, რომელთაც შეუძლიათ თავი შეწირონ ღმერთს.
ბერი გაბრიელი 24 საათში უნდა დაეხვრიტათ, მაგრამ ღმერთმა იხსნა და გადაარჩინა. შინაგანად ვგრძნობ, რომ მამა გაბრიელი წმინდანია და ვერავინ ვერასოდეს გადამარწმუნებს ამაში.

რწმენაში სტუდენტობის დროს მივედი,მოვინათლე და გავხდი წევრი ეკლესიისა.აღდგომას პირველად მცხეთის სამთავროს დედათა მონასტერში დავესწარი.აქვე ვიხილე ბერი გაბრიელიც, რომელიც უცნაური მეჩვენა და რომელსაც ქუდიც უცნაური ეხურა.მასზე მითხრეს საქათმეში ცხოვრობსო,გამიკვირდა...ვითომ შემთხვევით,სამრეკლოსთან, იქ,სადაც მამა გაბრიელის პატარა სენაკი იყო,ახლოს გავიარე,შემნიშნა,თავისთან მიხმო,გათლილ ჭიქაში წითელი ღვინო დამისხა და მითხრა ეს უნდა დალიოვო...
დებმა ანამ და მანანამ მიამბეს მამა გაბრიელზე:მამა გაბრიელისგან ხომ ყველა კურთხევას მუხლმოყრილი,ხელზე ამბორით იღებდა ხოლმე და ერთხელაც ქალაქში შემოგვხვდა,ძალიან გავიხარეთ,მაგრამ წვიმის შემდეგ ისეთი ტალახიან ადგიზე შევხვდით,რომ გადავწყვიტეთ,აქ ნამდვილად ვერ დავიჩოქებდით და კურთხევა ფეხზე დგომით უნდა მიგვეღო.მივუახლოვდით რათა დაველოცეთ,რომ მამა გაბრიელმა ტალახში დაიჩოქა,აბა მამა გაბრიელმა დაგვიჩოქაო და ჩავცვივდით და ჩავემხეთ ჩვენც ტალახში.დაგვლოცა,შემდეგ კი თვალი ჩაგვიკრა და გვითხრა ერთით ნოლიო!...
მამა გაბრიელი ზოგჯერ შეიძლება უცნაური მოგჩვენებოდა კაცს,მაგრამ ზოგჯერ მინახავს იგი სრულებით დაცლილი იუმორისა და უცნაურობებისაგან.ამ დროს მისგან დიდი სიმშვიდე მიგრძვნია,ხოლო სხვა დროს კი დიდი სიყვარული.

არქიმანდრიტი რაფაელი კარელინი:

მამა გაბრიელი გვიამბობდა რომ მასთან მოდიოდნენ აღსარებისთვის სასულიერო პირები, ეს მას უხერხულ მდგომარეობაში აგდებდა, მაშინ მან დაიწყო ამ ადამიანებისთვის ეპიტიმიების დადება, ამის შემდეგ მათ შეწყვიტეს მამა გაბრიელთან აღსარება და იპოვეს სხვა მოძღვრები.
ერთ ქალი მამა გაბრიელის სულიერი შვილი მოგვითხრობდა: ერთხელ ძალიან მომინდა ჩემი მოძღვრის ნახვა, თუმცა განსაკუთრებული შეკითხვა მასთან არ მქონდა. ვიფიქრე რა წავუღო მას? ფული კი მხოლოდ 20 კაპიკი მქონდა, ზუსტად გზის ფული. მაშინ მე გადავწყვიტე მეყიდა ერთი პური და ფეხით წავსუიყავი. როცა მასთან მივედი, მითხერა: მე სუპი მოვადუღე, პური კი არ მქონდა დაჯექი ერთად ვისადილოთ. შემდეგ მან მითხრა რომ სენაკიდან გამოსვლა არ უნდოდა და ლოცულობდა, რათა ღმერთს მისთვის პური გამოეგზავნა.
სიკვდილის წინ მამა გაბრიელმა თქვა: ,,სამი წლის შემდეგ გახსენით ჩემი საფლავი და მე შეგხვდებით თქვენ".( მამა გაბრიელმა იწინასწარმეტყელა რომ მამა გიორგი მხეიძის საფლავი გაიხსნებოდა და ის უხრწნელი დახვდებოდათ, ეხლა მიდის მამა გიორგის საფლავის გახსნაზე საუბარი და შემდეგ ალბათ როგოც თვითონ თქვა მისი საფლავიც გაიხსნება და გამოჩნდება მისი უხრწნელი სხეული)
თვითმხილველნი გვიამბობენ რომ მამა გაბრიელის საფლავზე კურნებები აღესრულება. ბევრი ავადმყოფი მიდის, რომ წამოიღოს ზეთი მის საფლავზე მუდმივად ანთებული კანდელიდან. ბოლო წლებში ასეთი ხალხის ნაკადი იმდენად გაიზარდა რომ ერთ მონაზონს აქვს ასეთი მორჩილება: ის უვლის მამა გაბრიელის საფლავს სისტემატურად უმატებს ზეთს კანდელში და შემდეგ ურიგებს მლოცველებს.

გვიანი ცივი შემოდგომაა. სამთავროს დედათა მონასტრის ბაღში ჭაბუკი სემინარიელი მიმოდის ,,დავითნით“ ხელში, ფსალმუნებს იზეპირებს: უკვე მესამე კანონს მისდგომია და ერთ-ერთ შემობრუნებაზე შეკრთება: შორიახლოს მოხუცებულ ბერს მოჰკრავს თვალს ძველ,გახუნებულ და დაკერებულ სამოსში,- უჩვეულოდ გამოიყურება,- სასოებით დაუკრეფია გულზე ხელები და ოდნავ გვერდზე თავგადაგდებული თბილად, სიყვარულით იმზირება.
- აბა, მოყვასო, აქეთ მობრძანდი,- მიმართავს ჭაბუკს. სემინარიელიც მისკენ გაეშურება. ფეხქვეშ ხმელი ბალახისა და ფოთლების შრიალი ისმის, გული აჩქარებით უცემს.
- დამლოცეთ, მამაო,- სთხოვს მიახლოვებისას.
- ღმერთმა დაგლოცოს, მოყვასო და ამ სიტყვებზე უჩვეულოდ მაღლა აღმართავს ხელს და მთელ სხეულზე გადასახავს ჯვარს ბერი.
- რას სწავლობ, შვილო?
- ასორმოცდაათივე ფსალმუნი მსურს დავისწავლო. წავიკითხე, რომ უწინ პახუმი დიდის სავანეში ამის გარეშე არ იღებდნენ, მონოზვნად შედგომის ერთ-ერთი პირობა ესეც ყოფილა.
- მერე შენ ბერობას ფიქრობ?
- ახალგაზრდამ თავი დახარა და გაუბედავად ამოილუღლუღა: დიახ, მამაო.
- გლოცავ, მოყვასო, გლოცავ!
...და ბერმა გულში ჩაიკრა სემინარიელი.
ასე შედგა ჩვენი პირველგაცნობა მამა გაბრიელთან 1981 წლის ნოემბერში. მას შემდეგ მისი სენაკის ხშირი სტუმარი გავხდი. სენაკად ვიტყვი, თორემ სინამდვილეში ერთი მომცრო გალია კი იყო - ფიცრული, საქათმე უწინ.ზამთრობით არაერთხელ მინახავს მის სენაკში გაყინული წყალი და გამკვირვებია, როგორ უძლებდა ამ ფარღალალა ფიცრულში ასეთ სასტიკ ყინვებს. მოგვიანებით, როცა უკვე კოშკში იყო დავანებული, სადაც არანაკლები ყინვა ისადგურებდა ხოლმე. მოძღვარზე შეწუხებული მორჩილისთვის, დედა პარასკევასთვის უთქვამს: მე არც სიცივეს ვგრძნობ და არც სიცხესო. იესუს ლოცვა იყო მისთვის ყოველგვარი ნაკლულოვანების აღმავსებელი და მისი განმანათლებელი ისე, როგორც მისი წინამორბედი ისიხასტი მამებისა და მისთა სულიერთა ბეთანიელთა მოძღვართა. პირველი გაკვეთილები ამ ძალმოსილ ლოცვაზე, ბერების მახვილად რომ იწოდება, მეც მისგან მივიღე. მასწავლიდა სულიერი მდგომარეობის სამგვარ ხარისხზეც: განმწმენდელ, განმანათლებელსა და მადლით განმაბრწყინვებელ მდგომარეობაზე. გარინდებული ვუსმენდი 50-ე ფსალმუნის მისეულ განმართებას, სახელდობრ ,ამ ადგილისა: ,,უჩინონი და დაფარულნი სიბრძნისა შენისანი გამომიცხადენ მე“. მოგვიანებით ასეთივე განმარტება მისცა ერთ-ერთ თავის გულითად მსმენელსაც, რომელმაც ღვთის მადლით აღადგინა მამა გაბრიელის ეს ნაუბარი და წერილობით გადმოსცა. აუწერელი ტანჯვა-წამებით მოპოვებულს სალოსობით ფარავდა, რის გამოც ხშირად უწევდა სხვათაგან დაცინვისა და დამცირების ატანა. ვაგლახ რომ მრავალმა ჩვენთაგანმა ვერ შეიცნო მის სიცოცხლეში ეს ღვთივმოვლენილი ღირსი მამა...
რაკიღა ბერ-მონაზვნური ცხოვრების სურვილი გამოვთქვი, ბერი გაბრიელი დინჯად მიხსნიდა ანგელოზური სქემის საიდუმლოებას, თუ როგორი ბრძოლები, რა განსაცდელები ელოდება ამგვარი ცხოვრების მოსურნეს ვიდრე სისხლთა დათხევამდე და არათუ სამარის, არამედ სასუფევლის კარამდე და მოჰყავდა თავისი ნათქვამის დასტურად მაგალითები ანტონი დიდის, ამონის, პაფნუტის, სისოის, მაკარი მეგვიპტელის, ჩვენი ასურელი მამების (რომელთაგან განსაკუთრებით შიო მღვიმელისადმი ავლენდა სიყვარულს), გრიგოლ ხანძთელის, სერაპიონ ზარზმელის და სხვათა ცხოვრებებიდან. სასულიერო სემინარიის პირველი კურსელისათვის ამგვარი საუბრები ყოველგვარ თაფლსა და გოლეულზე უტკბესი იყო. ის იყო ჩემი პირველ მოძღვარი, მაცხოვრისაკენ გზის გამკვალავი. თავადაც უთქვამს თურმე, ერთ-ერთი ხანდაზმული მორწმუნისთვის მოგვიანებით, - თქვენი მოძღვარი ჩემი გამოზრდილიაო. ჰე, სანატრელო მამაო, ჭეშმარიტად ასეა!
მამა გაბრიელს სამთავროს მონასტერში პირველყოფნის შემდეგ დაყუდების სურვილი გასჩენია, რისთვისაც შიო-მღვიმის მონასტერში ასულა. ერში მოღვაწე ბერს, როგორც წმიდა მამები ამბობენ, ადამიანურ გაბოროტებასთან უწევს ბრძოლა, ხოლო დაყუდებულს თავად ეშმაკთან. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ უფალი გაბრიელ ბერს სხვაგვარ ჯვარს უმზადებდა: ,,წადი და შენს ხალხს ემსახურე!“ – მიიღო ღვთისაგან ბრძანება. და მანაც ღვთისადმი სრული მორჩილებითა და სასოებით აღასრულა კურთხევა მაღლისა. სამთავროს წმიდა ნინოს მონასტერში დაბრუნდა და კოშკში განაგრძო მოღვაწეობა. აი, რას ამბობდა იგი ამასთან დაკავშირებით: ,,...როგორც იონამ ვეშაპის მუცელში დაჰყო სამი დღე და ღამე, შიო მღვიმელმა 15 წელიწადი დაჰყო მღვიმეში (სადაც ადამიანებისადმი სიყვარულმა ჩაიყვანა იგი), ასევე მეც ამ კოშკიდან არ უნდა გავიდე. ახლა შიო-მღვიმეში დიდი მონასტერია, აქ კი მომავალში რა იქნება, უფალმა იცის“.
,,თუ ისე დაღამდებოდა, რომ არავინ მოვიდოდა, გულდაწყვეტით იტყოდა -არავინ მოვიდა. ჩანს, აღარავის ვჭირდები და ღმერთი აუცილებლად გამიყვანსო,“- იგონებს მამა გაბრიელის სიცოცხლის ბოლო პერიოდზე მამა გაბრიელის მორჩილი დედა პარასკევა. ერთხელ ერთ-ერთმა მადლიერმა მომსვლელმა ბერი გაბრიელი ამგვარად დალოცა: ,,მამა გაბრიელ, ღმერთს ვთხოვ, დიიხანს, დიდხანს იცოცხლოთ“. მან კი უპასუხა: ,,მე ვიცოცხლებ, თუკი თქვენ ჩემთან მოხვალთ,“ და რამდენიმე თვეში გარდაიცვალა კიდეც. ანუ მამა გაბრიელი აქვე უკვე სასუფევლის მკვიდრი იყო და თუ ტოვებდა ღმერთი მიწაზე მხოლოდ ჩვენი სარგებლობისთვის, რათა ჩვენ მის მიერ განვემდიდრებინეთ სარწმუნოებითა და მადლით: კურნებით, შეწევნით, წინასწარმცნობელობით, სასწაულთქმედებით, დაფარულ ცოდვათა მამხილებლობით (ჩემთანაც არაერთი ჩემი სულიერი შვილი გამოუგზავნია აღსარებაში დაფარულ სასიკვდინე ცოდვებში მხილებით) მადლით განწმენდილი მისი გულის სიღრმიდან ამოსული ცოცხალი, ცეცხლოვანი ქადაგებით, სალოსობით, რომელსაც ღმერთშემოსილი მამები მოღვაწეობის ყველაზე უფრო მძიმე სახედ მიიჩნევენ (მათ შორის, მესვეტეობაზეც კი)... და მაინც ყველაზე უფრო მეტად მამა გაბრიელში გული იყო მნიშვნელოვანი - მისი სიყვარულით აღსავსე გული. როგორადაც აღათონ დიდი ამბობდა მოზღვავებული სიყვარულით: მე მსურს ჩემი ჯანმრთელი სხეული ავიღო და კეთროვანის სხეულში გავცვალოო. ასეთი იყო სწორედ ბერი გაბრიელი: უსაზღვროდ შეყვარებული უფალსა და მოყვასზე და მათთვის თავდადებული. მისი ღვთისაგან გამორჩეულობა პირველად 12 წლის ასაკში გამოჩნდა და ეს გამორჩეულობა უფალმა მამა გაბრიელის ცხოვრების განმავლობაში მრავალფერი სასწაულებითა და ნიშნებით დაამოწმა და თავად ბერმა წმიდა ცხოვრებით.
ვინც კი მამა გაბრიელს იცნობდა, დამემოწმება, რომ იგი იყო უაღრესად თავმდაბალი, უბრალო, მოსიყვარულე, მაგრამ დიდად შემრისხველი და პირდაპირი ამპარტავანი და უნანელი ადამიანების მხილების ჟამს. როდესაც ის გრისხავდა და გამხილებდა, გრძნობდი, რომ მისი პირით თავად უფალი გეზრახებოდა, ღვთიური ხელმწიფება ჰქონდა მის სიტყვას. ხოლო თუ შეგამჩნევდა, რომ სინანულში მოხვედი, გულში ჩაგიკრავდა და გადარჩენის სასოებას ჩაგისახავდა. იგი წმინდა მამათა სიბრძნისაებრ, მტირალთან ტიროდა და მოხარულთან ხარობდა – მან ჩვენდამი სიყვარული უფალთან აიტანა!
გარდა ამ ყველას მოყვარულს, განსაკუთრებულად უყვარდა საქართველო: ,,მე ჩემ საქართველოს ათონზე ვერ გავცვლიო,“ -მიუგო ქსეროპოტამიის მონასტრის წინამძღვარს შემოთავაზებაზე, შენდარი დიდი მამა ათონზეც არ გვყავს, შენ იქ უნდა იღვაწოო. ,,მე ჩემს ათონზე ვარო,“ - ღიმილით უთხრა მამა გაბრიელმა. მან თავისი უკანასკნელი ლოცვა და ამოსუნთქვაც საქართველოს დაუკავშირა: ”გარდაცვალების წინ ცრემლები ჩამოუგორდა,” - იგონებს დედა პარასკევა,-დავიჩოქე, დამლოცა, მთელ საქართველოს ოთხივ კუთხით ჯვარი გადასახა, დალოცა, სიყვარულით მოავლო ცრემლიანი თვალი ყველაფერს... საოცარი იყო, საოცარი იყო, რომ მისმა გარდაცვალებამ სიმძიმის შეგრძნება კი არა, არამედ გასაოცარი სიყვარულის, სიმსუბუქის განცდა, გარდაცვალების ნეტარება, შობისა და აღდგომის სიხარული დაგვიტოვა... მამა გაბრიელმა თან წაიღო ყოველი ადამიანის სიყვარული“.
მისი ამ სოფლიდან გასვლის შემდეგაც ზამთარ-ზაფხულ მის სამარესთან უამრავი მთხოვნელი მოდის და თითქოს საფლავიდან ამოგვძახის ბერი გაბრიელი: ”მოყვასნო, მე ვიცოცხლებ, თუკი თქვენ ჩემთან მოხვალთ!“
სამარემან და სიკვდილმან ვერ დააბრკოლა!
ბერი გაბრიელი კვლავაც ჩვენთანაა!
და ამას ამოწმებს მისი გარდაცვალების შემდგომი კურნებანი და შეწევნანი, მისი საფლავიდან აღებული მიწაც კი რომ კურნავს, საფლავიდან, სადაც მის დაკრძალვამდე ნაგავსაყრელი იყო, და სადაც მისივე კურთხევით დაკრძალეს (ესეც ერთ-ერთი ნიშანი მისი თავმდაბლობისა). ჭეშმარიტად, როგორც წმიდა მამები ამბობენ: ადგილი კი არ განწმედს კაცს, არამედ კაცი ადგილს. და მისი განუხრწნელი სისხლი (ვიდრე საფლავის გახსნამდე მისი განუხრწნელი სხეული გამოჩნდება)? აკი 14 წელიწადმა განვლო მისი აღსრულებიდან! და მეც მისი უღირსი შვილობილი ჩემს სამღვდელო სამნაწილე ჯვარში ვატარებ მის უხრწნელ სისხლს, ნიშნად მისდამი მადლიერებისა და სიყვარულისა!
,,ეს ჯვარი თქვენამდე სულ სისხლით ვატარე,“- მოგვმართავს მამა გაბრიელი და ღვთისაგან მისდა ბოძებული ჯვარი იყო მისი ჩვენდამი მსახურება, რომელიც მან თავისი ტანჯვა-წამებისა და რუდუნების სისხლში განბანა...
საუკუნოდ იყავ ხსენება, ხსენება და კურთხევა შენი, ქრისტესმიერ საყვარელო მამაო!

მეზღვაურის ნაამბობი
გასულ წელს ერთი ძველი მეზღვაური გვეწვია ტაძარში და ასეთი რამ გვიამბო მამა გაბრიელის შესახებ:
იქნებოდა 1993 წელი. გერმანიაში ჩავედი მანქანის შესაძენად და საკმაოდ დამღლელი მგზავრობის შემდგომ, როგორც იქნა, საქართველოს საზღვრები გადმოვლახე. აი, უკვე მცხეთაშიც შემოვედი. ბინდდება. უჟმური ამინდია, თოვლჭყაპი. მოულოდნელად ვხედავ ვიღაც დგას გზის პირას, ჩაცმულობით გლახაკს წააგავს. გავცდი არ გავუჩერე, ვფიქრობ ჩემთვის: ,,ჩასვი ახლა ამ ახალ მანქანაში ეს საცოდავი, აგიყროლებს მანქანას... არა არ გავუჩერებ“. მაგრამ 700-800 მეტრამდე რომ გავიარე, სინდისმა ქენჯნა მიყო. მოვაბრუნე მანქანა და უკან დავბრუნდი. ჩავისვი უცნობი. შევხედე და მიჭირს გავარჩიო, ჩაცმულობის გამო, გლახაკია თუ სასულიერო პირი, გახამებული, დაკერებული სამოსი აცვია. მიღიმის. ცოტა ხნის შემდეგ მანქანის სალონში ენითაუწერელი კეთილსურნელება შეიგრძნობა. ვფიქრობ: ,,საიდან მოდის ასეთი სურნელი? მანქანაში არც სუნამო მაქვს და არც ოდეკოლონი“. ,,რაო, მოყვასო, აგიყროლე მანქანა?“ – ღიმილით მეკითხება უცნობი. მივხვდი ყოველ ჩემს აზრს კითხულობს. ვგრძნობ ეს კეთილსურნელებაც მისგან მოდის. შიში და გაოცება მიპყრობს ერთდროულად. ვეკითხები სახელს, ,,ბერი გაბრიელი ვარ“- მპასუხობს ისიც. საუბარი გაება ჩვენს შორის. დამშვიდობებისას მეუბნება, რომ არცთუ დიდი ხნის შემდეგ მე მის საფლავზე მივალ. ,,რა მინდა მე მის საფლავზე, ან რა ვიცი, სად დაკრძალავენ?“- ვბუზღუნებ გულში.
გავიდა ორიოდე წელი. მე კვლავ გერმანიაში ვარ ჩასული მანქანის ჩამოსაყვანად (ამით ვარჩენ ოჯახს, პენსიაზე გასული). გამომგზავრების წინ იქ მცხოვრებ ქართველებს ვეცნობი, მორწმუნეები აღმოჩნდნენ. მთხოვენ რაკი საქართველოსკენ მივემგზავრები, მცხეთის დედათა მონასტერში მონასტრისთვის შეწირული ხალიჩები და სხვადასხვა ნივთები ჩავიტანო. მე ვუარობ. ამათ ეტყობა არ იციან რომ საბაჟოზე ამ ნივთების გადასახადი ცალკე უნდა გადავიხადო, მანქანისა კი ცალკე, ვფიქრობ მე. ნივთების გადასახადს ჩვენ გადავიხდით,- თითქოს ხმამაღლა პასუხობენ ისინი ჩემს ფიქრებს. მე უარს ვეუბნები. რამდენადმე შეურაცხყოფილი ხმით, ნივთები კი მომაქვს, მაგრამ გულში ვდრტვინავ.
...მცხეთაში რომ შემოვედი, უკვე დილის 4 საათი იყო. ჯერაც ბნელოდა. მონასტერს რომ მივუახლოვდი, ვხედავ რკინის ჭიშკარი ჯაჭვითაა დაკეტილი და ადევს კლიტე. ავღელდი. ,,მშიერ-მწყურვალი, დაქანცული ვდგევარ დაკეტილ მონასტერთან დილის 4 საათზე. აქ რა მინდა? – ვფიქრობ გაღიზიანებული. ვიწყებ მთელი ძალით რკინის კარზე რახუნს. მონასტრიდან გამოდის ერთი კაფანდარა მონაზონი. ,,გერმანიიდან თქვენთვის რაღაცეები გამომატანეს“,- მოვუჭერი მოკლედ, ვიდრე რაიმეს მკითხავდა. ეძახის სხვა მონაზვნებს. მიაქვთ შეწირულობა. ამ მონაზონს კი მონასტრის ეზოში შევყავარ. ბინდ-ბუნდში წესიერად ვერც ვარჩევ სად ვარ. მაგრამ აი, მოულოდნელად აღმოვაჩენ, რომ საფლავებს შორის მივდივარ. კიდევ უფრო ვღიზიანდები, ,,სად მივყავარ ამას?“ მონაზონი ცდილობს მადლიერება გამოხატოს, მლოცავს და მეუბნება: ,,მე თქვენ ისეთ რამეს მოგცემთ, რომ ნამდვილად გაგიხარდებათ. ოჯახში წაიღეთ“. იხრება ერთ-ერთ საფლავზე და ანთებული კანდელიდან (მოგვიანებით გავიგე, რომ თურმე, კანდელი ჰქვია) პატარა შუშის ჭურჭელში ზეთს მისხამს. ახლა კი ავფეთქდი. მონაზონი კი თითქოს არც არაფერი გაეგოს, განაგრძობს: ,,ეს ზეთი უბრალო არ გეგონოს, მამა გაბრიელის საფლავიდან გაძლევ. აჰა, მიწაც აიღეთ, რომ იცოდეთ რამდენს უშველა“. მამა გაბრიელის ხსენებაზე უცბად შევიცვალე რისხვა განცვიფრებამ შეცვალა ,,ეს ის მამა გაბრიელი ხომ არ არის მე რომ გავიცანი, დარწმუნებით რომ მეუბნებოდა, ჩემს საფლავზე ამოხვალო... ღმერთო ჩემო, ვინ ყოფილა ეს ადამიანი?“ მონოზონმა დამიდასტურა, რომ ეს სწორედ იმ ბერი გაბრიელის საფლავი იყო.
,,მე ამ ბერის პატივისცემას დღემდე ვინახავ“.
დაასრულა თავის მონათხრობი მოგზაურმა.

ჩემს საქართველოს ათონზე ვერ გავცვლი

გაბრიელ ბერი კელიის წინ იჯდა და ამბობდა: დღეს საბერძნეთი დაიჩოქებს! მართლაც, ცოტა ხანში ათონის მთიდან ჩამოსული ორი ბერძენი ბერი ესტუმრა. დიდი სიყვარულით მიიღო, დალოცა და მათი სახელობის ხატები აჩუქა. ქსეროპოტამიის მონასტრის წინამძღვარი მამა სტილეანოსი მუხლებზე დაემხო. გაბრიელ ბერმა თვალებში ჩახედა და მკაცრად მიმართა: -,,როგორ გაიფიქრე! განა ცისა და ქვეყნის დედუფალი თავის წილხვედრ ივერიას მიატოვებდა?“ ამის გაგონებაზე მუხლმოდრეკილი ბერძენი ბერი გაკვირვებული დარჩა, მამა გაბრიელს შენდობა სთხოვა და აღიარა:- აი ახლა სვეტიცხოვლის ტაძრიდან რომ გამოვედი, დავიჩოქე და ღვთისმშობელს მივმართე: - ღვთისმშობელო, როგორ მიგიტოვებია საქართველო. ამ მიწაზე ერთი წმიდა ბერიც კი ვერ ვნახე. შემდეგ კი მამა გაბრიელს ისევ შენდობა სთხოვა. – ძმაო, მე კი ნუ მთხოვ შენდობას, წადი და შენდობა ღვთისმშობელს სთხოვე, - დაუყვავა გაბრიელ ბერმა, მოეფერა და გულში ჩაიკრა. – ჩვენთან წამოდი – ათონზე. ასეთი დიდი ბერი ჩვენთანაც კი არ არის, ასეთი დიდი ბერის ადგილი სწორედ იქ არის, - მიიწვია ათონელმა. – ჩემს საქართველოს ათონზე ვერ გავცვლი, მე ჩემს ათონზე ვარო, - უპასუხა მამა გაბრიელმა.

თელეთის წმ. გიორგის მონასტრის არქიმანდრიტი ამბროსი
მამა გაბრიელი იყო დიდი წმიდა ბერი, მეოცე საუკუნის დიდი მასწავლებელი. უსაზღვრო სიყვარულისა და ტანჯვის მატარებელი. იმდენად დიდია მისი ღვაწლი, რომ მას მთელი საქართველო უნდა ეთაყვანებოდეს. ეთაყვანება კიდევაც გარდა მათი, ვისას ეშინია ანდა შურს მისი