– არსებობს ადამიანთა ტიპი, რომლებიც გამიზნულად თუ გაუმიზნავად, ცნობიერად თუ არაცნობიერად, ნებსით თუ უნებლიეთ სხვისი ენერგიის ხარჯზე, სხვისი წარმატებების ხარჯზე ცხოვრობენ. არ უნდათ მხოლოდ თავიანთ თავში ყოფნა და ცხოვრობენ პარაზიტირების ხარჯზე. ენერგოვამპირები არ ხდებიან, ადამიანი უმეტესად გაუცნობიერებლად ატარებს ასეთ მუხტს და ზოგმა, თუ დაკავებულია შავი მაგიით და ჯადოქრობით, შესაძლებელია, შეგნებულად ამოსწოვოს ადამიანს ენერგია. თუ დავაკვირდებით, შეიძლება სრულიად უცხო ადამიანთან ურთიერთობის, საუბრის შემდეგ, რომელთანაც მანამდე არც კი გვქონია შეხება, უმიზეზოდ მოხდეს გამოფიტვა, შინაგანი ვაკუუმი გაჩნდეს. ამ შემთხვევაში გაუცნობიერებლად მყოფი ენერგოვამპირი სარგებლობს ამ ადამიანის ნდობით. შურისა და ბოღმის მატარებლები არიან ენერგოვამპირები. ზოგჯერ ღამე, ძილშიც ესხმიან თავს ადამიანს ჩვენებების სახით. აზრს ყოველთვის ენერგია ახლავს. აზრს, როცა მიემართება ამა თუ იმ ადამიანისაკენ, მიაყოლებენ უარყოფით ენერგიას და იმ ადამიანში აზრის სახით შედის ეს ენერგია. ეს უარყოფითი მუხტია, რომელიც ადამიანიდან გამოსწოვს ყველაზე საუკეთესოს. 

ამის გასაღები არის ამპარტავნება, ანუ ადამიანი, რომელიც თავისზე უკეთესზე იბოღმება, სხვისი წარმატება, ჯანმრთელობა, ახალგაზრდობა, სილამაზე შურს, ამპარტავანი და აგრესიულია. ასეთი ადამიანები თვითონაც არ არიან დალხინებული. როგორც წესი, ისინი არაეკლესიურები არიან, არ ეზიარებიან. მათ გაუცნობიერებელი შიშები და უმიზეზო განგაშის გრძნობა სდევთ თან. ამპარტავნების ცოდვა მონანიებადია და როცა ასეთი ადამიანი ინანიებს, მას ამპარტავნების კლანჭები ეხსნება. 

– მე ვიტყოდი, რომ ეს მონანიებადია. როცა ადამიანი ნებით მისდევს შავ მაგიას და თავისი გაცნობიერებული ნებით არის ბოღმა, ეს უკვე გასაგები შემთხვევაა, მაგრამ, როცა ადამიანი ვერ აცნობიერებს და მის დაცემულ ბუნებას ცოდვის შედეგი სდევს, ამ შემთხვევაში თითქოს უნებლიე სახე აქვს. თუმცა მთლიანად უნებლიე არ არის, რადგან, საერთო ჯამში, მაინც მისი ნებაა და მისი ნების დაშვებით ხდება ეს. როგორ უნდა გამოვიდეს ამ მდგომარეობიდან? ამ შემთხვევაში ხდება ცოდვის გაცნობიერება. როცა ადამიანი ცოდვას აცნობიერებს, ეს ცოდვა ნახევრდება. ამ ცოდვის განადგურება ხდება ინტენსიური მონანიებით, საკუთარ თავზე განრისხებით, საკუთარი თავის მოთოკვით, ლოცვით, დიდი სინანულით და ხშირი ზიარებით. ასეთმა ადამიანმა ყველას უნდა შეუნდოს ყველანაირი დანაშაული და წყენა, რომ მასში აღარ დარჩეს აღარანაირი ეგოცენტრიზმი და ბოღმა. 

როცა ადამიანის გული განიწმინდება, იგი თავის დაცემულ ნებას კი აღარ მისდევს, არამედ მისდევს ნებას ღვთისას. დრო უნდა შეავსოს განათლებით, კითხვით, საღვთო წერილის გაცნობით, ლოცვებით, მუშაობით და ა.შ. ჭეშმარიტი ცოდნის ნაკლებობა იწვევს ჩვენში ასეთ განსაცდელებს. 

– პირველ რიგში, ვიტყოდი, რომ ადამიანი მონათლული უნდა იყოს. რატომ არის, რომ ბავშვი არ ჭამს საჭმელს, არ ეძინება ღამე, სწავლაში წარმატება არ აქვს? რატომ არის, რომ დაულოცავი და მოუნათლავი ადამიანი წარმატებას ვერ პოულობს და მის წინ ისეთი კარი იკეტება, რომელიც, წესით, ადვილი გასაღები უნდა იყოს? იქ, სადაც სხვა იღებს ენერგიას, მათ ენერგია და წარმატება ფეხქვეშ ეცლებათ. იმიტომ, რომ მოუნათლავ ადამიანს მფარველი ანგელოზი არ ჰყავს. ნათლობა, ეს არის პირველი პირობა იმისათვის, რომ ადამიანი მეტნაკლებად დაცული იყოს. მაგრამ ესეც არ არის საკმარისი, თუ ადამიანმა ნათლობის, ანუ საღვთო იარაღის ასხმის შემდეგ ბრძოლა არ განაგრძო. ნათლობა – ეს არ არის სულიერი ბრძოლის დასასრული, არამედ დასაწყისია. 

ნათლობის შემდეგ ადამიანმა სულიწმინდის შვიდი ნიჭის, ცხრა ნაყოფის გამოღებისთვის უნდა დაიწყოს ბრძოლა. მაშინ მას მფარველი ანგელოზი უკვე იცავს. დილის ლოცვების წაკითხვა აუცილებელია, რათა ადამიანს მფარველი ანგელოზი შეეწიოს და მეტნაკლებად გზაგახსნილმა იაროს მთელი დღის განმავლობაში. რაც შეეხება საღამოს ლოცვებს, ამას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს. უნდა წავიკითხოთ, მისაწვდომი რომ არ ვიყოთ ბოროტი ძალებისთვის. ადამიანი ძილის დროს მეტნაკლებად დაუცველია. ქრისტე ძილს მცირე სიკვდილსაც კი ადარებს. ამიტომ არც ნაკურთხი ჯვარი უნდა მოვიცილოთ მკერდიდან. დღის განმავლობაში შვიდგზის ლოცვების წაკითხვა კი არის ძალიან ძლიერი დაცვა ადამიანისთვის. 

შვიდგზის ლოცვები ყოველ სამ საათში იკითხება და ადამიანის სულიერ დისციპლინას არ ადუნებს. ძალიან დიდი ძალა აქვს მოულოდნელი ხიფათებისგან, მოულოდნელი სიკვდილისაგან თავდასაცავად ღვთისმშობლისადმი ლოცვას. "ღვთისმშობელო ქალწულო"–თი დაწყებული, დამთავრებული ხუთგზის ლოცვებით. განსაკუთრებით უნდა მივაქციოთ ყურადღება ოთხმოცდამეათე ფსალმუნს, რომელიც იცავს სხვადასხვა საფრთხისაგან ადამიანს. არ არსებობს ისეთი ადამიანი, ვისაც არ განუცდია ძალა ოთხმოცდამეათე ფსალმუნისა და ამ ფსალმუნის ტარებას ვურჩევ ყველას. ეს ფსალმუნი განსაკუთრებით გვიცავს მოულოდნელი სიკვდილისგან. უამრავი ადამიანი გადარჩენილა საოცარ განსაცდელებს ამის საშუალებით. ეს ფსალმუნი ზეპირადაც უნდა ვიცოდეთ და ვიმეოროთ. კარგია ოცდამეექვსე ფსალმუნი შიშების დროს. როცა ადამიანს შიშები აწუხებს, ამ ფსალმუნს დიდი ძალა აქვს. განსაკუთრებით მათ, ვისაც ღამე აქვთ რაღაცის შიში უმიზეზოდ. 

ასევე არსებობს სეფისკვერი და ნაკურთხი წყალი, რომელიც ადამიანმა დილით, უზმოზე უნდა მიიღოს. ეს ყველაფერი ადამიანის აურას წმენდს, სულიერ ატმოსფეროს ჯანმრთელ ვიბრაციებს ანიჭებს, მფარველ ანგელოზს ახარებს და ამ ყველაფერს ფონად უნდა მიჰყვებოდეს ხშირი ზიარება. ამ დროს ადამიანთან ყველაზე ახლოსაა ანგელოზი. 

– არსებობს ცუდი თვალი, ცუდი ენა და ასევე ძალიან ცუდი შეხება. თუ დააკვირდებით, გარდა ცუდი თვალისა, შეხებაც ხშირად ცუდად მოქმედებს ადამიანზე. იმ თვალს მიჰყვება უარყოფითი ენერგია და ადამიანზე ცუდად მოქმედებს. როცა ადამიანი ხშირად ეზიარება, ირეკლავს ამ თავდასხმებს და უბრუნდება იმ თავდამსხმელს გაათმაგებულად, როგორც წყევლა. განსაკუთრებით საშიშია შეხება. ბოროტ ადამიანთან შეხებასაც უნდა ვერიდოთ, რადგან შეხებისას გადმოდის ბოროტი ენერგია. რატომ არის მოძღვრისაგან შეხება, თავზე ხელის დადება, კურთხევის აღება კარგი? იმიტომ რომ მოძღვარი მუდმივ რიტუალურ სიწმინდეში იმყოფება. ასევეა ნაკურთხი წყალი. როცა გვესხმება, ჩვენში განაგდებს ყოველგვარ უარყოფითს. ამიტომ არის საზოგადოებრივ თავშეყრის ადგილებში სიარული არასასურველი. მორწმუნე ადამიანები ერიდებიან ხალხთან აღრევას, ეს იქნება სტადიონები თუ სხვა მასობრივი შეკრების ადგილები. დალოცვილ და ნაზიარებ ადამიანსაც უჭირს ზოგჯერ და, წარმოიდგინეთ, დაულოცავი და დაუცველი ადამიანი რა დღეში იქნება.