 . . .
ვნებების ტყვე ვარ, დაუპყვრია გონება გული
სად გამაჩნია ან სიკეთე ან სიყვარული,
სულით მე ბრმა ვარ, და ყელამდე ცოდვაში ვდგავარ,
არც სინანული გამაჩნია, უძღებ შვილს ვგავარ,
შემყვარებია თავის ქება, ტაში მქუხარე,
ღმერთის თვალებში დავინახე მზერა მწუხარე...
. . .
ღმერთმა დაგვბადა და მიგვაბარა ჩვენ მშობლებს აღზრდად
რა გვავალია მხოლოდ რჩეულებს მოსვლიათ აზრად
და შესდგომიან ამ ვიწრო გზის ტანჯვით მსვლელობას
არ გაქცევიან არც წამებას და არც მკვლელობას
მე კი ვნებების გავხდარვარ მონად, საით ვეშვები
მერე კი ვფიქრობ ბილწცხოვრებავ რად არ მეშვები
დავმსგავსებივარ სრულიად ცხოველს, და ეს მიზიდავს
როცა ჩემ უღირს ცხოვრების ცოდვებს წმინდანი ზიდავს.
. . .
უფალს მივენდოთ გვეწეოდეს ღვთის მადლი წმინდა,
ყველამ ჩვენ ცოდვებს გადავხედოთ, ტირილი მინდა..
რა მოგვიტანა სხეულზე ზრუნვამ, კითხვა მაწუხებს
რით დავაღწიოთ ეხლა თავი ცოდვის მარწუხებს,
რატომ ვარჩიეთ ჩვენ ცხოვრება ვნებით მართული,
ცოდვების ჯაჭვი ერთმანეთზე გადახლართული.
განსაცდელები გვიკვირდა მერე,- უფლის წყალობა,
ისევ ჩვენივე სასარგებლოდ რომ გვიწყალობა.
დროა გონს მოსვლის გაღვიძების და სულზე ფიქრის,
ხვალ რა მოგველის ვინ რა იცის, დრო კიდე მიქრის..
რატომ არგვინდა ჩვენ უღირსებს უფლის გაგება,-
აღსავსე მადლით სიყვარულით უფლის განგება.
როდესაც მიწას შეერევა ჩვენი სხეული
და დაგვირჩება მერე სული მწარედ ეული
მაშინ მივხვდებით სუყველაფერს, ტირილი მინდა..
სულით გლახაკის კუთვნილია ღვთის მადლი წმინდა.
. . .
და თუკი ღმერთო ყველაფერი კარგად იქნება
ყოველი ცუდი სიკეთედ თუ გარდაიქმნება
ცხოვრების გზაზე ნათელი თუ გამობრწყინდება
სიკეთის თესვა მე არასდროს არ მომწყინდება
თუკი ცხოვრება გამაწამებს ჩოქვით მატარებს
ყოვლად ძნელსა და გაუსაძლისს გამომატარებს
მე მაინც მოვალ თქვენამდის და თქვენთან დავრჩები
და გადავრჩები გადავრჩები და გადავრჩები! . . .
რამდენი რამე მინდა რომ გითხრათ
რამდენი რამე დამგროვებია
სამშობლო მართალ გზაზე არა დგას
უკუღმართია თუ რამ ძვრებია
ვინ მოგვიყვანა ჩვენ ყველა დღემდე,-
ეს წინაპართა წმინდა ძვლებია
მაშინ აზრი თქვით ჩვენი ცხოვრების
თუ მაგალითი არ შეგვძლებია
ძალაუფლება მიწიერია
და უნდა დავდგეთ ჩვენ მასზე მაღლა
არ გვეკადრება სულიერ გზაზე
უკანდახევა წაქცევა დაღლა
გავითავისოთ ჩვენი მისია
ვიყოთ ნათელნი ამა სოფლისა
რომ აღარ შეგვრცხვეს ცხოვრების ბოლოს
ჩვენ წინაპართა დაღვრილ ოფლისა.
| 
კარგია მომწონს სულიერი ლექსები
