როდის ხდება ადამიანი ბერობის მადლაყრილი და რა შემთხვევაში არ მიიღებს მის მიერ გაკეთებულ სიკეთეს უფალი 2009-11-11 ნათია უტიაშვილი დღეს ძალიან ბევრი ადამიანი ტოვებს ამქვეყნიურ სიამეს და მონასტერში, უფლის სიყვარულსა და სამსახურში ატარებს თავის ცხოვრებას. როგორც ძველად, ახლაც თითქმის ვერ ნახავთ მოქმედ მონასტერს, სადაც არ ფუსფუსებენ, ლოცულობენ და ღვთიური სიყვარულით არ გხვდებიან ბერ-მონაზვნები, რომლებიც ქრისტეს სასძლოებად და მიწაზე უფლის ანგელოზებად იქცნენ. თუ როგორ უნდა მოემზადოს ადამიანი ბერად აღკვეცის წინ, რისი დათმენა უნდა ისწავლოს მან, ამის შესახებ გვესაუბრება ბერი ექვთიმე (მაჩაბელი-ხუციშვილი):
რამდენიმე დღის წინ განათლებული ხალხის საუბარს შევესწარი. 1991 წლის N 9 ჟურნალ "განთიადში"მოთავსებულ სტატიაზე მსჯელობდნენ
ავტორი: იაკობ პაპიაშვილი. იბეჭდება ავტორის დაჟინებული თხოვნით
ქართველ ებრაელთა წარმომავლობის და ქართული ასომთავრული ანბანის შექმნის საკითხისათვის
შესავალი
ქართველი ერი თავისი წარმოშობით ერთ-ერთი უძველესია მსოფლიოში. უბრალოდ რომ ვთქვათ, ქართველები ბიბლიური ერია. ისინი ჯერ კიდევ უხსოვარი დროიდან ცხოვრობენ კავკასიაში იმ ტერიტორიაზე, რომელსაც დღეს საქართველო ეწოდება. მაშინ ეს ტერმინი „ქართველი" და „საქართველო" არ არსებობდა; იყო მხოლოდ ძლიერი პოლიტიკური ერთეულები: ქართლი, კახეთი, კუხეთი, კოლხეთი, ჯავახეთი, კლარჯეთი, სვანეთი.., სადაც სახლობდნენ ეთნიკურად მონათესავე ტომები: ხეთები, თაბალები, მუშქები (ძველი მოსხები), ქართები, ტიბარენები, კოლხები და სხვანი, რომლებსაც ქართლოსიანებს ეძახდნენ. ქართველურ ტომთა ეს სახელწოდებანი წარმოსდგებოდა იმ ადგილმდებარეობისგან, სადაც ისინი სახლობდნენ.. ქართველთა წინაპარი ტომები თაბალები და მუშქები (ძველი მოსხები, მესხები იგივე ქართები, ბიბლიური „მეშეხი") რომ არიან, მინიშნებულია პირველი საუკუნის მწერლის იოსებ ფლავიუსის წიგნში „მოთხრობანი იუდაებრივისა ძუელისტყაობანი" (იხ. გეორგიკა I, გვ. 27); ამ საკითხზე XIX საუკუნის პირველ ნახევარშიყურადღებას ამახვილებს თეიმურაზ ბატონიშვილი; ეს იდეა განავითარა სიმონ ჯანაშიამ; მისი აზრით ხეთურ – სუბარული ტომები ჯერ კიდევ ექვსიათასი წლის წინათ სახლობდნენ წინა აზიასა და სამხრეთ ევროპაში. ქართლოსიანები მეტყველებდნენ ქართულად. ამდენად ქართული ენა ისევე უძველესია როგორც ქართველი ერი და მას ოთხიათასწლოვანი ისტორია აქვს.
თითქმის თხუთმეტი წელი გავიდა მამა გაბრიელის გარდაცვალებიდან. მას მერე ბევრი ითქვა და დაიწერა ამ წმინდა ბერზე. თითქოს რა უნდა ითქვას ახალი? მაგრამ, როცა ამ სტატიას ვამზადებდი, ბევრი ისეთი მარგალიტი "აღმოვაჩინე" მასზე დაწერილ მოგონებებსა თუ საკუთარ მეხსიერებაში, მიხარია, მათ შესახებ რომ უნდა მოგითხროთ.
ერთმა ახალგაზრდა ბერმა მამა გაბრიელს (ურგებაძე) ჰკითხა, - მარხვა რა არისო. მამა გაბრიელმა მას თავისი დაფარული ცოდვები გამოუცხადა. ატირდა დიდი მოძღვრისა და საკუთარი სინდისისგან მხილებული ბერი, - "მოდი, ახლა პური ვჭამოთო", - შესთავაზა მამა გაბრიელმა. "რას ამბობ, მამაო, - ამოიკვნესა ბერმა, - სადღა მაქვს ჭამის თავიო". "აი, ეგ არის მარხვაო", - მიუგო ბერმა.
მამა გაგიმ ჯოჯოხეთური ტანჯვა დაითმინა, მაგრამ სულით არასოდეს დაცემულა.
"თამარ მეფის უშვერად მოხსენიებისთვის რუს პოლკოვნიკს სილა გააწნა"
როდესაც მოწამეთას მონასტრის წინამძღვრის აწ გარდაცვლილი არქიმანდრიტ თორნიკეს (გაგი მოსეშვილის) ცხოვრებას გაეცნობით, ალბათ, ჩემსავით გაიფიქრებთ, რომ მეოცე საუკუნის კაცის კი არა, ძველი ქრისტიანის ცხოვრებაწაიკითხეთ.
