+

მცირე შეხვედრითაც ის იყო ჩემთვის პატივსაცემი ბერი,ერთ-ერთი,რომელმაც მთლიანადმიუძღვნა თავი უფალს და ღმერთის სამსახურს.მესიამოვნება მისი წმიდანად შერაცხვა

გაბრიელ ბერი არის უდიდესი წმიდანი.ის იყო უდიდესი სიყვარულის გამოვლინება.აუცილებლად მიმაჩნია და ძალიან გამიხარდება მისი წმინდანად შერაცხვა.

ბერი პირველად სიონის ტაძარში დავინახე. შემოვიდა ყვირილი დაიწყო.იმ დროს ჩემი თავი ღრმად მორწმუნე ადამიანი მეგონა.ყველაფერზე ჩემი ეკლესიური წარმოდგენა მქონდა.ამიტომაც სულიერ ავადმყოფად და მოხიბლულად წარმოვიდგინე,მაგრამ საბოლოო განაჩენის გამოტანაში ხელი შემიშალა მისმა თვალებმა,რომლებიც სავსე იყო სიყვარულით და სევდით,რაც არაფრით შეესატყვისებოდა მის გარეგნულ მრისხანებას.
შემდეგი შეხვედრა მამა გაბრიელთან უკვე სამთავროს მონასტერში მოხდა.აქაც იგივე კონტრასტი დავინახე მის ქცევასა და თვალებს შორის.იმ დროს მე უკვე გადაწყვეტილი მქონდა მონაზვნობა.ჩემი წარმოდგენები და ჩამოყალიბებული აზრები გამაჩნდა,რა თქმა უნდა წიგნებიდან,რადგან გამოცდილება არ მქონდა.ღვთის განგებით და წყაწლობით იგი სამთავროში მოვიდა და ცხოვრება დაიწყო.ამას ჩემთვის გადამწყვეტი მნიშვნელობა ჰქონდა.ყველაზე კარგი რაც ბერმა ჩემთვის გააკეთა იყო ის რომ დამინგრია ,,ჩარჩოები",ანუ ჩემს მიერ წარმოდგენილი მონაზვნური ცხოვრება,რაც მხოლოდ მშრალ თეორიებს ემყარებოდა და სინამდვილეში სულიერ კომფორტს მიქმნიდა,რომლითაც ზალიან ვიყავი მოხიბლული.ხანდახან ჩემს აღფრთოვანებას საზღვარი არ ჰქონდა, შინაგანად ვღიზიანდებოდი,როდესაც მამა გაბრიელი ჩემს გეგმებში შემოიჭრებოდა და ძლივს განმარტოებულს უცებ მომთხოვდა: ,,ჩქარა ინტელიგენცია მოვიდა სუფი მომიხარშე".
ერთხელ ლოცვის დროს წიგნი გამომგლიჯა ხელიდან და გადამიგდო.მაშინ ვეწინააღმდეგებოდი და განვიკითხე კიდეც,მერე კი მივხვდი რატომაც მეჩხუბებოდა მიყვიროდა: ,,რატო აწუხებ ღმერთს".მაშინ ჩემი ლოცვაც და ყოველგვარი სხვა საქციელიც ფორმალური იყო,რაღაც მშრალი მოვალეობის მოხდის მიზნით გაკეთებული.აქ არ იყო ნამდვილი ბრძოლა ცხონებისათვის მამა გაბრიელი კი მართლა ცხოვრობდა მისი ყოველი წუთი იყო თავგანწირვა ღვთის გულისათვის,ამიტომაც იმსახურებდა ამხელა ნდობას და სიყვარულს.ადამიანები სწორედ ამ უდიდეს რწმენას გრძნობდნენ და მე ვფიქრობ ეს უფრო მეტი იყო ვიდრე მისი წინასწარმეტყველება და სასწაულები.
სამწუხაროდ ჩვენ ვერ შევძელით მისი შეცნობა,რადგან ამისთვის მზად არ ვიყავით,მაგრამ რაც დრო გადის უფრო ვრწმუნდები,რომ იგი უდიდესი იყო ღვთის წინაშე,რომელსაც მთლიანათ მიუძღვნა მისგანვე ნაბოძები ერთადერთი ამ ქვეყნიური სიცოცხლე.

ოთხთაგან ჩემი ერთ-ერთი შვილი – მანანა, სამი წლის ასაკიდან ერთს და იმავე დროს, ყოველდღე ზუსტად გაიქცეოდა კუთხეში, დაიჩოქებდა და დაიწყებდა ლოცვას. ესე გრძელდებოდა 15-20 წუთი. მან დამაწყებინა მარხვის შენახვა. როცა მარხვაზე ვიყავი ბავშვი მშვენივრად გრძნობდა თავს. თუ დავარღვევდი, ისე ცუდად გახდებოდა, გეგონებოდა, კვდებაო.
მეორე გოგონა თანდაყოლილი გულის მანკით მყავდა დაავადებული. ღმერთს შევთხოვე: მაჩუქე შვილი და რასაც ინებებ, იმას გავაკეთებ-მეთქი. იმ დროს მქონდა გამოცხადება: ნარიყალას კლდეზე ეშვებოდა წმიდა გიორგი. ხეზე აფიშა იყო გაკრული. უცებ ხე გაიხსნა და გამომეცხადა ღვთისმშობელი, შემდეგ – ქრისტე. მათ ჩემი ქალიშვილების ბედი შევთხოვე, ხე დაიხურა, დარჩა მხოლოდ გამოყოფილი ხელი, რომელმაც უარის ნიშანი მომცა.
გადავწყვიტე მონასტერში წავსულიყავი, სისრულეში მოვიყვანე ჩანაფიქრი, მაგრამ რაღაც შემიჩნდა და ისევ სახლში დავბრუნდი. იმავე ღამეს ვნახე ჩვენება: მიცვალებულები მოვიდნენ და მომცეს ორი ჯვარი, ორივე უნდა მეზიდა. ამ დროს მისმა უწმინდესობამ ილია მეორემ შემომითვალა: ,,დაბრუნდი, თორემ ძალიან დაისჯები“. სულიერება არ მქონდა და ურჩობაში ჩავვარდი, ჩემი ცოდვა ერთ-ერთ შვილზე გადავიდა - იგი ჯერ კიდევ ახალგაზრდა გაიყვანა უფალმა.
ამის შემდეგ ისევ მონასტერში წავედი. საბედნიეროდ, იქ მამა გაბრიელი დამხვდა. მას ბავშვობიდანვე ვიცნობდი, მამამისის სახელს – ვასიკოს ეძახდნენ. ჩემი ძმის მეგობარი იყო. ჯარშიც ერთად მსახურობდნენ ბათუმში.
12 წლის ასაკში ჰქონდა ჩვენება: მამაშენმა ეკლესია დაანგრია. შენ წადი და წმიდა გიორგის ეკლესიის ნანგრევები გაწმინდეო. ამ კურთხევის შესრულებას მაშინვე შეუდგა. ერთხელ, როცა ლოდებს იღებდა და კუთხეში ალაგებდა, გაიარა ბიძაჩემმა. იგი მოჭიდავე იყო. მეტსახელად მუხას ეძახდნენ. ვასიკომ მას სთხოვა: ,,აბა, მუხა ძია, ეს ლოდი აიღე და კუთხეში გადადე“. ბიძაჩემმა ერთი ლოდიც კი ვერ დაძრა ადგილიდან. სულ იმას ამბობდა: მე ძვრა ვერ ვუყავი და ეს პატარა ბიჭი ამხელა ლოდებს, როგორც კენჭებს, ისე ატრიალებდაო.
ბიძაჩემისთვის მამა გაბრიელი ამოუცნობი დარჩა ისევე, როგორც მრავალთათვის.
სამთავროს დედათა მონასტერში ერთ-ერთი ტრაპეზის შემდეგ დაგვამწკრივა დედები. დედა ქეთევანს თასი დააჭერინა ხელში და გვაკურთხა: ყველამ ხელები დაიბანეთო. კურთხევა შევასრულეთ. საკმაოდ ბევრი ჭუჭყიანი წყალი მოგროვდა, შიგ საჭმლის პატარ-პატარა ნაფლეთებიც კი დაცურავდნენ. მამა გაბრიელი მიუბრუნდა დედა ქეთევანს და უთხრა: ,,ეს თასი ბოლომდე დალიე“. ყველას გვიკვირდა, გული როგორ არ აერია. დედა ქეთევანმა თასი ბოლომდე მშვიდად დაცალა. ამით ნასიამოვნებმა ბერმა შუბლზე აკოცა, მერე ყველას თვალი მოავლო და საგულდაგულოდ დალოცა.
ამ დროს მონასტრის იღუმენია დარო (აჭაიძე) გარდაცვლილი იყო. იღუმენობის მსურველნი ბლომად გახლდნენ. ამ ფაქტით მამა გაბრიელმა აჩვენა ყველას, რომ იღუმენობის ღირსი არის მხოლოდ დედა ქეთევანი.
ამის შემდეგ დაწვა კარებში და ყველას გვაკურთხა: ,,ყველამ გულზე გადამიარეთ.“ გვეუხერხულებოდა ამ კურთხევის შესრულება, მაგრამ ისე მტკიცედ გაგვიმეორა, იმავე წამს შევუდექით მორჩილებას, პირადად მე, თითქმის გადავახტი, ისე მსუბუქად დავაბიჯე ფეხი, ყველამ თავისებურად შეამსუბუქა ნაბიჯი და ისე გადაუარა. მხოლოდ აწ განსვენებულმა დედა სიდონიამ არ გადაუარა არაფრით. მან შემოუარა ბერს და ისე გავიდა გარეთ.
მონასტერში განხეთქილება იყო. იღუმენიის უმძიმესი ჯვარი ზოგს მსუბუქი ეგონა, ეშმაკმა აღუძრათ სურვილი პირველობისა და დაეწყოთ ბრძოლები. მათი ურჩობით გაბეზრებულმა დედა ქეთევანმა მოიხსნა ჯვარი და თქვა: ვისაც უნდა, იმან ჩამოიკიდოს ჯვარი და როგორც უნდა, ისე წარმართონ საქმეო. დაეყუდა სენაკში და ტრაპეზზედაც არ გამოვიდა. ამ დროს სატრაპეზოში მამა გაბრიელი შემოვიდა, მიიხედ-მოიხედა და განრისხებულმა დაიყვირა: ,,სად არის იღუმენია?! ვის გაუგია ტრაპეზი მონასტერში იღუმენიის გარეშე?!“ მან კურთხევა გასცა, იღუმენია მოეყვანათ. იგი უარზე იყო. აღარ უნდოდა თავის სენაკიდან გამოსვლა. დიდი ხვეწნით გამოიყვანეს გულზე ჯვარი არ ეკიდა. მამა გაბრიელმა თვალით მოავლო იქ მყოფთ, ჯვარი მოატანინა, თავისი ხელით დაჰკიდა გულზე და უთხრა: პირველად ქრისტემ დაგკიდა ეგ ჯვარი პატრიარქის ხელით, მეორედ - მე. იცოდე, კარგად დაიმახსოვრე“.
რაც არ უნდა უცნაური ემოქმედა ბერს, ჩვენ მაინც გვჯეროდა ღვთივმინიჭებული მისი ძალისა. იგი ყოველთვის ზეციდან მოწოდებული აზრით მოქმედებდა. ამ ფაქტით მან ბევრს დაუკარგა სურვილი პირველობისა.
ერთხელ მამა გაბრიელმა დამიჭირა და ისე მცემა, მთელი სხეული ტაძრის დედაბოძზე მარტყმევინა. ირგვლივ ხალხი იდგა. შემდეგ გავიგე, თურმე მათ აინტერესებდათ მონასტრული ცხოვრება, და აი, აჩვენა ბერმა, რამდენად მძიმეა ზოგჯერ იქაური ყოფა. ამის შემდეგ მამა გაბრიელმა დაიჩოქა და დაიწყო ტირილი: შემინდე, დედაო, ხომ მაპატიებ? მითხარი, ხომ მაპატიებ? მევედრებოდა ტირილით, მეც დავიჩოქე და ჩავეხუტეთ ერთმანეთს. ამით დიდი მადლი შემოვიდა ჩემში, რამაც საოცრად გამაძლიერა. ის მოქმედება, რაც ყველასათვის გაუგებარი იყო, ჩემთვის ნათელს ხდიდა საკუთარი სულის უძლურებას. ამით მან განდევნა ბოროტი ჩემგან.
საკურთხეველი დავალაგოთო, მითხრა ერთხელ ბერმა ტაძარში ყოფნისას. მე საკურთხევლის კარებთან დამაყენა თვითონ შედიოდა და გამოდიოდა ძალიან ხშირად, თან ლოცულობდა უწყვეტლივ. ესე გაგრძელდა საკმაო ხანს. მერე უცბად გამოვარდა საკურთხევლიდან და დაიყვირა, ხატებს მირონი მოსდითო. შევხედე - კანკელის ხატები დაცვარული იყო მირონით. სასწაულის მოახლოვება იგრძნო და ამიტომ ლოცულობდა გამუდმებით. მირონი ხატებს ერთი თვის განმავლობაში სდიოდათ. შემდეგ ხალხმა უდიერად დაიწყო უხეში ნაჭრებით მირონის აღება, რის გამოც ხატებმა შეწყვიტეს მირონდენა.
ერთ-ერთ მონასტერში კრებულის წევრი აჰყავდათ ხარისხში. წირვა დაიწყო თუ არა, მამა გაბრიელიც ალაპარაკდა. ყოველ სიტყვაზე პირში ეჩრებოდა მწირველს, ლაპარაკობდა გაუჩერებლივ. სამი საათის მანძილზე ითმენდნენ მის საქციელს, მაგრამ როცა ბერი მწირველის სკამთან მივიდა და თითქმის ყვირილით წარმოთქვა: ,,შენ ამ სკამის რა ღირსი ხარ, აქ მე უნდა ვიჯდე,“ მწირველმა ვეღარ მოითმინა და გასცა კურთხევა, გარეთ გაეყვანათ. ორი მორჩილი მივიდა მასთან, მოჰკიდეს ხელი და ვიდრე გაიყვანდნენ, მოტრიალდა აცრემლებული თვალებით და გულისტკივილით უთხრა მწირველს: ,,შენ კიდე ვერ გამიგე“...
არცთუ ისე დიდი ხნის შემდეგ ის, ვინც ხარისხში აჰყავდათ, განდგომილი გახდა. მამა გაბრიელმა რაც ილაპარაკა წირვის დროს, მისი გონებიდან ამოიკითხა.
ბერის არც ერთი სიტყვა არ იყო ნათქვამი უმიზნოდ. მას შინაგანად მიღწეული ჰქონდა ძლიერება სულისა და გარეგნულ მხარეს არაფრად აგდებდა. იმდენად ამაღლებული იყო და დაშორებული ჩვენგან, გვიჭირდა გაგება. თუმცა, ბავშვობიდან ვგრძნობდი მის ძლიერებას.
ვთხოვ მამა გაბრიელს, ევედროს ღმერთს, გაგვაძლიეროს ისე, რომ არ მივეცეთ განკითხვას ძმისა და მოგვმადლოს სიყვარული მოყვასისა.

პირველად მამა გაბრიელი სამთავროს მონასტერში, 1988 წელს, მძიმე მარხვაში, შვიდჯერ ზეთისცხების დროს ვნახე. ის შემოვიდა ტაძარში და რიგრიგობით მიდიოდა სხვადასხვა მორწმუნესთან, ძირითადად ისინი ახალგაზრდები იყვნენ, მიუახლოვდებოდა მათ და მჭექარედ დასძახებდა: „დაიჩოქეთ!“ მრევლი მართლაც იჩოქებდა მის წინაშე. ეს ჩვენთვის განსაცვიფრებელი სანახაობა იყო.

1990 წლის მძიმე მარხვისას, ნაშუადღევს მამა გაბრიელი სიონის საპატრიარქო ტაძარში ვნახე. ამ დროს ტაძარში არანაირი მსახურება არ მიმდინარეობდა. მამა გაბრიელი კი შესასვლელიდან ხელმარჯვნივ, სკამზე იჯდა და დიდი ხმით გაჰყვიროდა: „სისხლი, სისხლი, საქართველოში სისხლი დაიღვრება, საქართველო სისხლში ცურავს!“ საოცარი და შემზარავი ხმით მოთქვამდა და გოდებდა. მის დამშვიდებას ორი ახალგაზრდა ბიჭი ცდილობდა, მაგრამ მამა გაბრიელი არ მშვიდდებოდა. ბოლოს წამოდგა და ნელი ნაბიჯებით გაემართა ამბიონისკენ. მივხვდი, რომ კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა. მეც მივუახლოვდი ამბიონს. ამ დროს ტაძარში ძალიან ცოტა, სულ რამდენიმე კაცი იყო და ისინიც თავიანთი საქმით იყვნენ დაკავებულები. მამა გაბრიელი მოტრიალდა, თვალებში შემომხედა და ერთ-ერთი ცნობილი პოლიტიკოსის გარდაცვალება იწინასწარმეტყველა, რაც შემდეგ მართლაც ასრულდა. ეს იყო 1990 წლის გაზაფხული, როდესაც თითქოს არავითარი საფრთხე საქართველოს არ ემუქრებოდა. ერთი შეხედვით ქვეყანა აღმავლობის გზაზე მიდიოდა, მაგრამ იმ მოვლენებმა, რომლებიც შემდეგ განვითარდა, აბსოლუტურად დაადასტურეს მამა გაბრიელის სევდიანი წინასწარმეტყველება.

ერთხელ მცხეთაში, სამთავროს დედათა მონასტერში ჩავედი მამა გაბრიელის სანახავად. იმ დროს სულიერად დამძიმებული ვიყავი. ჩვეულებისამებრ, მასთან კელიაში შესვლამდე ვთქვი ლოცვა და შესვლის უფლება მივიღე. მამა გაბრიელთან ვნახე მასთან მისული ერთი მცხეთელი ქალბატონი, რომელიც მას თავისი შვილის ავადმყოფობის შესახებ უამბობდა... შესვლისთანავე საოცარი სინანული დამეუფლა და ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს შიშველი ვიდექი. საერთოდ უნდა ითქვას, რომ მასთან ყოველი შეხვედრისას სინანულის გრძნობა ეუფლებოდა ადამიანს, მაგრამ იმ დღეს ეს განსაკუთრებულად ძლიერი იყო... კუთხეში ვიჯექი და, მიუხედავად იმისა, რომ მამა გაბრიელი ამ ქალბატონთან საუბრობდა, საოცრად მძიმედ და უხერხულად ვიგრძენი თავი. სინდისი საოცრად მქენჯნიდა, ძალიან მინდოდა, იქაურობას გავცლოდი. უცებ გამახსენდა, როგორ გავაკეთე ერთხელ წვრილმანი სიკეთე, გამუდმებით ვიხსენებდი ამ მომენტს და იმ საქებარ სიტყვებს, რომლითაც მაშინ მომმართეს, რათა ამ საქებარი სიტყვებით როგორმე ჩამეხშო სინდისის ქენჯნა ჩემში და გადამეფარა სინანულის ის გრძნობა, რომელმაც მაშინ მთელი ჩემი არსება მოიცვა და რომლის დატევნაც უკვე მიჭირდა. აი, ამ დროს მოხდა საოცრება, მამა გაბრიელმა, რომელიც ჩემგან გვერდულად იჯდა, უცბად თავი ოდნავ ჩემსკენ მოატრიალა, თვალი თვალში გამიყარა და მითხრა: „აბა, როგორ ამბობ მაგას, (შემდეგ გაიმეორა ის საქებარი სიტყვები, რომელსაც მე ვიმეორებდი გონებაში), როდესაც ყოველდღიურად ამას და ამას ჩადიხარო, - და ის ცოდვები ჩამომითვალა, რასაც ჩავდიოდი. მან გამოიცნო არა მარტო ჩემი წინა დღეების სულიერი მდგომარეობა, არამედ ის ფიქრი, რომელიც მაშინ გონებაში მიტრიალებდა. ეს ისე მოხერხებულად ჩართო საუბარში, რომ მისი მოსაუბრე ქალბატონი ვერც მიხვდა, რა ხდებოდა და მამა გაბრიელმა კვლავ განაგრძო მასთან საუბარი, ისე თითქოს, არაფერი მომხდარიყოს.

ამან ისეთი შთაბეჭდილება მოახდინა ჩემზე, რომ სინანული კვლავ გამიძლიერდა. ცოტა ხანში მამა გაბრიელისგან კურთხევა ავიღე და წამოვედი. წამოსვლისთანავე ვიგრძენი შემსუბუქება, იმ წუთიდანვე ისევ ჩავდექი ეკლესიური ცხოვრების კალაპოტში.

ერთხელ მამა გაბრიელმა მომიწოდა, სინანული მომეხვეჭა. გავიდა გარკვეული ხანი და მორიგი სტუმრობისას ვუთხარი, რომ ვერ შევძელი სინანულის მოხვეჭა, რაზეც მან ასეთი რამ მიპასუხა: „არა მაქვს სინანული იმიტომ, რომ არ მინდა!“ და სხვა თემაზე განაგრძო საუბარი. ამ შეხვედრიდან სულ მცირე დროის შემდეგ სრულიად მოულოდნელად, ისე, რომ არ მითხოვია უფლისათვის სინანული, უცებ ჩემში სინანულის გრძნობამ გაიღვიძა, რომელიც თანდათანობით ძლიერდებოდა და ჩემი სულიერი სნეულებების უფრო და უფრო მეტ სიღრმეს ეხებოდა. ეს გრძნობა იმდენად მომძლავრდა, რომ ზოგჯერ საჭმლის ჭამაც კი მიჭირდა. ეს მდგომარეობა შეიძლება მივამსგავსოთ იმ ადამიანის განცდებს, რომელმაც მოულოდნელად ახლობელი ადამიანი დაკარგა და დიდი გაჭირვების, უბედურებისა და ტკივილისაგან საჭმლის მიღების თავიც კი არა აქვს... გარკვეული პერიოდის შემდეგ, როდესაც მამა გაბრიელზე მასალების შეგროვება დაიწყო, წავიკითხე ერთ-ერთი მორწმუნის მოგონება, რომელშიც იგი წერდა: „მამა გაბრიელმა ერთხელ ასე ამიხსნა, რა არის სინანული. მან მითხრა, რომ სინანული არის ისეთი მდგომარეობა, როცა საჭმლის ჭამაც კი არ შეგიძლია; აი, ეს არის ნამდვილი სინანული“. ამის წაკითხვის შემდეგ მივხვდი, რომ რამდენიმე წლის წინათ ჩემს გულში შემოსული მოულოდნელი სინანული სწორედ მამა გაბრიელის ლოცვით იყო მიღწეული.

ერთხელ მამა გაბრიელმა ჩემი იქ ყოფნის დროს დედა პარასკევას დაავალა რაღაც გაზეთის მოძებნა. კარგა ხანს აძებნინა, შემდეგ კი წააკითხა. ამ გაზეთში განკითხული იყო სასულიერო პირი და მოყვანილი იყო არგუმენტები, რომლებიც იმ არეულობის პერიოდში (სამოქალაქო ომი მიმდინარეობდა) ხშირად მომდიოდა ხოლმე თავში. მეხამუშა მამა გაბრიელისგან ასეთი საქციელი და ვიფიქრე, თუკი მე ჩემი სისუსტის გამო, ხანდახან ცხელ გულზე განვიკითხავ სასულიერო პირს, ადამიანებს, ასეთ დიდ ბერს რატომ ემართება მსგავსი რამ-მეთქი. მამა გაბრიელი კითხვისას კომენტარსაც ურთავდა სტატიას. ეს კომენტარები ძალიან ჰგავდა ჩემს არგუმენტებს. შინ დავბრუნდი, გზად მიმავალმა უეცრად აღმოვაჩინე, რომ ის ყველაფერი, რასაც მამა გაბრიელი ამბობდა და გაზეთებში კითხულობდა, სხვა არაფერი იყო, თუ არა ჩემს მიერ სხვადასხვა დროს ნათქვამი და ნაფიქრი სიტყვები. მისი ამგვარი საქციელი გახლდათ ის, რომ გავაცნობიერე, რაოდენ არასწორი იყო ჩემი საქციელი და განკითხვის სურვილი მომეხსნა. სიმძიმე ჩამომეცალა გულიდან, მივხვდი, რომ მამა გაბრიელმა ეს შეგნებულად გააკეთა, ეს იყო ჩემი აზრებისა და ფიქრების მხილება და არა მარტო მხილება, არამედ მისი განკურნება. მან თავისი ლოცვით ეს ჩემი დაბრკოლება, ცდომილება განკურნა.

იყო ისეთი შემთხვევები, როდესაც მამა გაბრიელი მოულოდნელად იწყებდა ცეკვას, სიმღერას, თითქოსდა დასალევად მოითხოვდა ღვინოს, ამ ცეკვის დროს უცნაურ მოძრაობებს აკეთებდა, წარმოთქვამდა სხვადასხვა სიტყვებს, ზოგჯერ შეიძლება უხამსი რამეც ეთქვა. ერთი სიტყვით, იქცეოდა ისე, როგორც სალოსი. საოცარი იყო, რომ რაც არ უნდა უცნაური და თითქოსდა შეუფერებელი რამ ელაპარაკა, ეს არ ახდენდა ცუდ გავლენას ადამიანზე, არ ამძიმებდა მის სულსა და გულს, როგორც ეს შეიძლებოდა მომხდარიყო იმ შემთხვევაში, თუკი ამგვარ რამედ მოიმოქმედებდა ან იტყოდა რომელიმე სხვა პიროვნება. თითქოს ამითაც რაღაცას გვეუბნებოდა, გვასწავლიდა. საერთოდ, უნდა ითქვას, რომ მასთან ურთიერთობის დროს არამარტო სიტყვას ჰქონდა დიდი ძალა და მნიშვნელობა, მის გვერდში ყოფნისას ისეთი რამ ხდებოდა ადამიანის სულში, რომ შედეგად ეს ადამიანი მცირე ხნით მაინც იცვლებოდა ხოლმე. ეს მართლაც საოცრება იყო. მამა გაბრიელს ისეთი ზემოქმედება ჰქონდა ადამიანებზე, რომლის შესახებაც პატერიკებში წაგვიკითხავს და რომელიც ძველ წმიდა მამებს ახასიათებთ.

მახსოვს, ერთხელ საუბრისას ღვინის სმას შეეხო... ისე მოხდა, რომ იქიდან წამოსულმა სამი კვირის განმავლობაში ღვინოს საერთოდ პირი ვერ დავაკარე. ღვინის დანახვაც კი არ მსიამოვნებდა. რა თქმა უნდა, ესეც მამა გაბრიელის ლოცვით მოხდა.

ერთხელ 90-იანი წლების დასაწყისში მამა გაბრიელის კელიაში ვისხედით. ეს სხვადასხვა საკითხზე გვესაუბრებოდა და უცბად ასეთი სიტყვა წარმოთქვა: „ახლა რასაც ვამბობ, პასუხისმგებელი ვარ ღვთის წინაშე, აგერ, მეორედ მოსვლა კარზე არის მომდგარი!“ როცა მან სათქმელი ჩაამთავრა, მოკრძალებით შევეკითხე: „მამა გაბრიელ, ხომ ყოფილა შემთხვევები, როდესაც წინა საუკუნეებში ადამიანებს ეგონათ, რომ მეორედ მოსვლა ახლოვდებოდა, მაგრამ მათი მოლოდინი არ გამართლდა, იქნებ ახლაც ასეთი მდგომარეობაა?“ მამა გაბრიელმა სიტყვა შემაწყვეტინა, თავი გააქნია და მითხრა: „არა, არა, შვილო, ახლა ნამდვილად ახლოსაა!“

საოცარი თვალები ჰქონდა, გამჭოლი... საკმაოდ ძნელი იყო მასთან ყოფნა, ძნელად იტევდა ადამიანი იმ ყველაფერს, რაც მის გარშემო ხდებოდა ხოლმე. მისგან ძალიან დიდი ძალა მოდიოდა. ვამჩნევდი, რომ მასთან დიდხანს გაჩერება მიძნელდებოდა. მამა გაბრიელი არა მარტო სიცოცხლეში, არამედ გარდაცვალების შემდეგაც არ გვტოვებდა. ჩემი ცხოვრების მანძილზე ხშირად მიგრძვნია მისი შემწეობა და დახმარება. ეს იმდენად აშკარა იყო, რომ არანაირი საფუძველი არ არსებობს, ეჭვი შევიტანოთ ამაში. როდესაც მისთვის პანაშვიდს გადავახდებინებდი ხოლმე განსაცდელის წუთებში, თუ რაღაც გადაწყვეტილების მიღებისას, მისგან აუცილებლად შემწეობას ვიღებდი და ვიღებ დღესაც. იგი ნამდვილად ჩვენს გვერდითაა და გვმფარველობს, მფარველობს ყველა იმ ადამიანს, რომელიც თავმდაბლობით, სასოებითა და იმედით მიმართავს მას. შემთხვევითი არაა, რომ სამთავროს დედათა მონასტრის ეზოში არსებული მისი პატარა საფლავი მომლოცველობის ადგილად იქცა, რომლისკენაც განუწყვეტლივ მიეშურებიან მორწმუნენი არა მარტო საქართველოს ყოველი კუთხიდან, არამედ უცხოეთიდანაც და მის საფლავთან ყველა ჭეშმარიტად მლოცველი და სასოებით მიახლებული „ხელცარიელი“ არასდროს ბრუნდება უკან.

მამა გაბრიელი - სიყვარულის მოძღვარი.

-კითხვა: წმიდაო მამაო, იქნებ, ჩემი სიყვარული რომელიმე წმიდანის მიმართ ასუსტებს ღვთისადმი სიყვარულს?

-პასუხი: არა, რადგანაც, როდესაც ადამიანი რომელიმე წმიდანს ძლიერად სცემს პატივს და მისდამი დიდ სიყვარულს განიცდის, ამის მიღმა იმალება ძლიერი სიყვარული სამება-ერთარსება ღვთისადმი და ღვთისმშობლისადმი. ვინც პატივს მიაგებს წმიდანებს, უეჭველია, რომ კიდევ უფრო მეტ პატივს მიაგებს ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელს. ასევე, იგი უმეტეს თაყვანისცემას განიცდის ყოვლადწმიდა სამებისადმი. თუკი შენ რომელიმე წმიდანთან მჭიდროდ ხარ დაკავშირებული და მისდამი მიჯაჭვულობის ძლიერ გრძნობას განიცდი, ხდება რომ ამ წმიდანისათვის თავის გასაწირადაც კი მზად ხარ, მაგრამ თუკი შენ წმიდანისათვის სწირავ თავს, განა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მზად ხარ თავი ღმერთს შესწირო?!

”ტომი V ვნებები და სათნოებები” პაისი მთაწმიდელი

მოსკოვში ყოფნისას ზაგორსკის მონასტერში შევიარე მოსალოცად. ვიცოდი, იქ ბევრი ქართველი ახალგაზრდა სწავლობდა. შემთხვევით გავიცანი წარმოსადეგი ქართველი ვაჟკაცი - ამჟამად მიტროპოლიტი სერგი (ჩეკურიშვილი). მაშინ ის დიაკვნის ხარისხში ბრძანდებოდა. დღეს მიტროპოლიტი სერგი დიდი ავტორიტეტით სარგებლობს რუსეთ-უკრაინის ეკლესია-მონასტრებში. მას მოსიყვარულე, მოწყალე, თავმდაბალ ღვთისმსახურად მიიჩნევენ.
სერგიმ ჩემი შეწუხებული სახე რომ შეამჩნია, წირვის დროს საკურთხეველში შემიყვანა და წმიდა მამა ნაუმის სთხოვა, ჩემგან აღსარება მიეღო, რომელმაც პირდაპირ მითხრა, უნდა ეკურთხო ბერად და ყველა პრობლემა მოგეხსნებაო. ამაზე მე უარი ვუთხარი. მაშინ მღვდელი გახდიო. კიდევ უარი ვუთხარი. მაშინ სასწრაფოდ დიაკვნად ეკურთხეო. შეწუხებულმა ვუპასუხე: არ შემიძლია, კურთხევას მოგვიანებით ვფიქრობ, ახლა კი ერის ცხოვრებით მინდა ვიცხოვრო. დიდი ფიქრის შემდეგ მითხრა: ძალიან ბევრი განსაცდელი გელის. მაშინ კუბო იყიდე და შიგ ჩაწექი, ცხოვრება დაგიმშვიდდებაო. შიშმა დამრია ხელი და ცივი უარი ვუთხარი. მაშინ სახლის წინ ააყუდე და ხშირად უყურეო. ამას ჩემი ოჯახის წევრები ვერ გაუძლებენ და ამაზეც უარი ვთქვი. წმიდა მამა ნაუმი წამოდგა და თავისთვის ჩაილაპარაკა: ,,ვინ არის საქართველოში წმიდანი (მოგვიანებით გაირკვა, რომ მამა გაბრიელს გულისხმობდა)". ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ მითხრა, წადიო.
როდესაც საქართველოში ჩამოვედი, მცხეთისკენ გამიწია გულმა. სამთავროს მონასტრის ეზო გავიარე, გავხედე მამა გაბრიელის სენაკს და შევწუხდი - კედელზე კუბო იყო აყუდებული. ნეტავ, ვინ გარდაიცვალა? - შეწუხებულმა გავიფიქრე. მამა გაბრიელი არ ჩანდა. დედა ტატიანას და დედა სალომეს შეწუხებულმა წავჩურჩულე - ვინ გარდაიცვალა? მიპასუხეს, - არავინო, მამა გაბრიელმა იცის ასე, რომ მოგაგონოს სიკვდილიო.
გარდაცვლილი წმიდა მამები მეტად ეხმარებიან ადამიანებს ზეციდან. ახლა როდესაც გამიჭირდება, მისი საფლავის მოლოცვის შემდეგ ყოველი თხოვნა მისრულდება.
არქიმანდრიტი ნაუმი(1977 წელს იწინასწარმეტყველა საბჭოთა კავშირის დაშლა)

http://www.allshares.ge/download.php?id=0C8B8E9E25

mama gabrielis mozgvrebi mama ioane maisuradze da mama giorgi mxeidze